Filistinli Şehit Kız: Ölünce, Ağdaki Balıklar Gibi Yaşamaktan Kurtulacağız

Aşağıdaki hikâye, 19 Mayıs 2018’de, Oliver Holmes ve Hazem Balousha imzasıyla The Guardian‘da yayımlandı. 21 Mayıs Pazartesi sabahına kadar 1.500 kez paylaşılmış veya yorumlanmış.

Günümüzün gerçek hikâyesi, konuya, İngiliz-Hıristiyan ilgisini,
Müslüman ilgisini(!),
Gazze’deki korkunç hayat şartlarını, oradaki insanların, bilhassa çocukların ruh halini gösterdiği için Türk kamuoyunun da dikkatine sunmayı bir borç ve görev bildim.

Buyurun, okuyalım:
Vesal Şeyh Halil olağanüstü bir siyasi rejime karşı gelen sıradan bir genç kızdı.
Vesal Şeyh Halil'in ailesi, haftalar içinde, kızlarının, Gazze'deki adaletsizlik sonucu ergenlikten yetişkinliğe, tam bir dönüşüm yaşadığını söyledi.

“Siz korkaksınız,” dedi sınırda protestolara katılmayı reddeden teyzelerine…
Kıyı şeridinin korkunç standartlarından bile fakirdiler. Vesal ve 11 yaşındaki erkek kardeşi, haftada bir doğa yürüyüşüne çıkar gibi yanan siyah lastik dumanına gidenlerdi. Kardeşleri onları durdurmaya çalışırlar, ama gizlice girerlerdi.

“Hepimizin en adanmışıydı.” dedi, teyzesi.

14 yaşındaki Vesal, İsrail keskin nişancılarının protestoculara ateş açması nedeniyle 60'tan fazla kişinin öldüğü Pazartesi günü vurularak öldürüldü. Genç, yas tutan bir aileyi geride bırakmış ama aynı zamanda kayıplarında da bir amaç hissetmekteler.

“Şimdi o öldü, ben de hazırım,” dedi teyze, Anvar. “Onun yaptıklarından sonra korkmuyoruz”.

Vesal'ın aksine, öldürülenlerin çoğu erkekti ve Gazze’nin fiili iktidarı Hamas, Pazartesi günü 50 üyelerinin olduğunu söylüyor.

Ancak Gazze'deki çocukların vurulması olağandışı değildir. Birleşmiş Milletler Çocuk Fonu olanUnicef, protestoların başlamasından bu yana 1000'den fazla çocuğun yaralandığını, bazılarının da sakatlanmalarla sonuçlandığını söyledi. Çocukları Koruma Örgütü, kendi araştırmalarıyla 250 çocuğun canlı mühimmatla vurulduğunu tespit ettiklerini söyledi.

Vesal’ın El-Burey mülteci kampındaki hayatı boyunca ailesi, zamanlarını sıradan mücadeleye odaklanarak geçirdi. Annesi ve altı kardeşi, kira ödemedikleri için tahliye edildiklerinde birkaç ayda bir hareket ederek, tek kişilik odalarda bir arada yaşadılar.

Anne Reem Abu Irmana, akıl hastası eşinden boşanmış. Bir ev temizleyici olarak çalıştı, günde 50 şekel (10 £) kazanıyordu, ama çoğuna el konardı.

Vesal tutkularına odaklandı - sokaklarda oynamak ve annesinin telefonundan indirilen bir ses sürümünü kullanarak Kur'ân'ı okumayı öğrenmek. Okuma zordu, ama matematikten çok hoşlandı ve en sevdiği hocadan ilham alarak, konuyu gelecekte öğretmek istedi.

Çizim başka bir hobiydi ve annesi üç hafta önce bir okul defterinde yaptığı kızının bir resmini gösteriyor. Arapçada kalpleri ve adanmışlığı gösterir: “Ruhumun sevgisi”.

Ancak son zamanlarda, içeride kalmaya başladı, dedi Abu Irmana. “Vesal zor bir hayat yaşadı: babasının yokluğu, hepimizi sıkıntıya soktu, tek odada uyuyoruz.”

“O sıkıntı ve sıcaktan öfke ve kaderciliğe dönüşürdü. Vesal ölümü istemeye başladı” Eğer ölürse, kardeşlerine daha fazla yer olacağını ve “ağdaki balıklar gibi” sıkışık yaşamak zorunda olmayacağını söyledi.

“Hiçbir şeyi yoktu onun, arkadaşları gibi. O kıskanıyordu. Çok derinden üzüldü,” dedi Abu Irmana. “Bazen dans ediyor, bazen öfkeli. Bir keresinde birisini parçalamak istediğini söyledi.” Annesi Vesal'ı rahatlatmaya çalışırken, sadece “Tanrı ile” olduğu zaman dinleneceğini söyledi.

Unicef, Gazze'deki dört çocuktan birinin psiko-sosyal bakıma ihtiyacı olduğunu söyledi.

Gazze ekonomisi, on yıl boyunca İsrail ve Mısır ablukası altında çöktü. Hamas ve Batı Şeria merkezli Filistin Yönetimi arasındaki iç bölünmeler, maaşların ve elektrik arzının zaman zaman kıyı şeridinden kesildiğini gösteriyor.

İşsizlik% 40 civarında seyretmekte ve borç yaygınlaşmaktadır. Birçoğu şeridi hiç terk etmemiş, büyük bir şehre benzer büyüklükte bir arazi parçası. BM insan hakları şefi İsrail'in Mısır'ın Gazze kapısını açmasını destekliyor

BM, İsrail ablukasını toplu ceza olarak görüyor. Mitingler ablukayı sona erdirmek için yapılıyor ve halk, şimdi İsrail'de bulunan atalarının evlerine geri dönmeye izin verilmesini bekliyor.

El-Burey'de, Vesal’ın yaslı ailesi, güneş enerjisiyle çalışan meşalelerle aydınlanan küçük bir mutfağa sıkışmıştı.

“Geldim ve diğer tarafta askerleri gördüm” dedi, teyzesi Anwar, İsrail askerleri 15 yıl önce bir baskında evine girmiş. “Bir savaşçı olan kardeşim, o gece çatışmada öldü” dedi.

Duygular yeniden ortaya çıkıyor ve Vesal'ın ona sorduğunu hatırlıyor: “Şimdi fikriniz nedir?”