Flamenko zaman zaman

Son zamanlarda, Carlos Saura'nın filmi " İberia" ile, memleketimden şöyle bir flamenko dalgalanması geldi geçti. Tabii ki bu dalgalanma dediğim şey genele vurursak, kıpırtı türü birşey. Aslında flamenkoseverlerin kalbinde Saura'nın ayrı bir yeri vardır; "Carmen", "Flamenco", "Sevillanas" gibi filmleriyle ve bu filmlerde görülen yaşayan efsaneler, "Paco De Lucia", Manolo Sanlucar", "Carmen Amaya" gibi flamenko duayenleri ile... Son filmde, pek flamenko tadı bulamaksak da, o ateşi cılız görsek de, yine de insanların flamenkoya olan ilgisini bir nebze olsun artırdı yeniden.

Flamenko zaman zaman, çünkü arada böyle şeyler hatırlatıyor, Jason Webster'in "Flamenkonun İzninde" romanı yayınlanıyor, ülkemizde konser vermeye gelen bir flamenko gitaristi veya bir dans gösterisi, insanların içinde bir yerde duran ilgiyi alıyor, ortaya çıkarıyor ve bırakıp gidiyor.

Ritmlerin üzerine kuruludur flamenko ve ritmi seven insanlarımız var. Biraz da yanlış, daha doğrusu eksik, tanınıyor. Flamenkoda formu kompas yapısı belirliyor ve farklı ritm çeşitleri üzerine kuruluyor. Bunların en yaygın olanı olan "rhumba" formu ile genelde flamenko baştan aşağı bir tutuluyor.

Oysa bir çok formu var ve flamenko onlar olmadan tamamlanamıyor. Bulerias, Fandangos, Granadinas, Soleares, Tangos, Sevillanas... Her biri ayrı bir yörenin ürünü, ayrı ritmler, ayrı kompas yapıları.

Flamenko demek, ateşli ve hızlı gitar melodileri demek değil, "cante", yani şarkı ile dans, aslında gitarın önündedir. Bir bütün olarak ele almak gerekir. Dansçı kompası, kompas formu belirler ve genelde doğaçlama ağırlıklıdır. Gitaristler de eşlikçi olarak bilinirler.

Kırmızıdır derler flamenko için, ateşler, alevler, enerji... bir dolu kelime, oysa ağıttır, aşk acısıdır, hayata karşı bir küfürdür bazen...