Forma kalkıyor, rekabet başlıyor!

Geçen gün okul arkadaşımla buluştuğumda bahsetmiştik bir zaman çok sıkıldığımız okul formalarına olan özlemimizden.

Yani daha yeni bir konuydu benim için.

Ama farklı açıdan bir gündemle karşıma geldiğinde şaşırdım, üzüldüm.

Okul formasının hayatımda manidar bir değeri vardı.

Layıkıyla taşınan her üniformalıya saygım sonsuz olurdu.

Buna kendimde dahil.

Okul formamın etek boyuyla da hiç oynamadım ben mesela. Olması gerektiği boyuttaydı. Yukarıdan kıvırmazdım.

O formanın içinde olmak belki de hayatımızın sorumluluğu en az olan süreçlerindendi.

Şimdi normal kıyafetle gelip gidecekmiş çocuklar okula! Üzüldüm.

Herkesin bir kurum altında eşit kılındığı zamanlar bitiyor.

Hırslar, kırıklıklar artık daha erken yaşlara iniyor.

Birinin bir diğerine özendiği, “onda var bende neden yok?” diyeceği, daha erken yaşlara inen bir rekabet dönemi başlıyor.

Ve bu o kadar küçük yaşlara iniyor ki, belki benim gözümü korkutan da bu.

Marka yarışları, sınıf ayrımları, yetişkin olmaya başladığımızda “yarın ne giysem” diye kendimize dert edindiğimiz konu artık onlarında mevzusu.

Bir örnek olmak kimi, neden bu kadar rahatsız etti anlamış değilim.

Ama olması gereken yıllardır alışılagelmiş, sorgulamadan kabullendiğimiz formalarla eğitime devam edilmesiydi.

Belki fazla abartıyorsun diyeceksiniz ama okul forması benim için manevi bir değerdi.

Hala dolabımda okulun son günü arkadaşlarıma imzalattığım, çeşitli yazılar yazdırdığım beyaz gömleğim durmakta.

Artık onlarda olmayacak çünkü kimse Polo Marka kazağını imzalatmaya kıyamayacak.

En acısı da şu an okuyan çocukların ileride o yılları anımsayacak imzalı gömlekleri olmayacak.