Fotoğraf yarışmaları 1

Konuyu önce soru-yanıt olarak ele alıp, sonunda bir toparlama bölümü koyalım.

Fotoğraf yarışmalarına karşı mıyım?

25 yıldır yayınlanan bir yazar olarak yarışmalara karşıydım. Memet Fuat’ının ölümünün ardından birincisi düzenlenen eleştiri ve deneme yarışmasına katıldım. Kazanamadım. Şaşırdım, hiç olmazsa birini kazanacağımı gerçekten umuyordum. Hala da hak ettiğimi düşünüyorum.

Br internet blog sitesinin aylık ödül yarışmasına katıldım. 3. ayda ödül kazandım ama o ay site kapatıldı.

Yani, yazında iddialıydım ve bu kanı resmi ideoloji tarafından doğrulanmadı.

Fotoğrafla daha uzun bir süredir, 30 yıla yakın süredir meşgulüm. Ancak, bu alanda hiç iddialı olmadım. Tek tek hiçbir fotoğrafım bana ödül alacak gibi gelmez. 2 portfolyo konu takınağım ise, ödül çekecek türden değil.

Yani, hiçbir fotoğraf yarışmasına katılmadım. Katılmayı da düşünmedim, kazanmayı da düşünmedim.

Nuri Bilge Ceylan sinema yönetmeni olmadan önce, fotoğrafçı idi. Bir fotoğrafı bir uluslararası ödül kazandığında, o fotoğrafa o ödülü niye verdiklerini hiç anlayamadım.

Ancak, benim o portfolyaları niye çektiğimi anlayamayan ve bana çok yakın olan insanlar da var.

Sanırım bu durumda, ‘fotoğraf yarışmalarına karşıyım’ değil de, ‘fotoğraf yarışmaları bana karşı’ demek daha uygun olacak.

Fotoğraf yarışmaları bir işe yarıyor mu?

Jüri üyeleri ve ödül kazananlar epeyi para kazanıyor.

Fotoğrafa katkıları oluyor mu? Bizimkilerin hayır ama yabancılarınkinin de neredeyse hayır. Sanatın her alanındaki kültür bürokrasisi ve entelejensiyası, iktidarı şehvetle elinde tutuyor.

Fotoğraf yarışmaları kamuya yansıyor mu?

Hemen hemen hiç. Özellikle istenen bir durum olmasa da, çok duyulmak da pek istenen bir durum değil gibi görünüyor.

Gençlere fotoğraf yarışmaları hakkında ne diyebilirim?

Katılsalar da, katılmasalar da, morallerini bozmamalarını. Her sanat dalında olduğu gibi, fotoğrafta da sanatçı 10 durumun 9’unda olumsuzluk yaşayacaktır. Zaten fotoğrafçı sayısı, yarışma sayısının üsleri durumunda. Aritmetik ortalamayla bile, bir yaşam boyunca ödül alma sırası gelmeyecebilir.

Fotoğraf yarışmalarının durumu nedir?

Pür melal. Ancak, bu çok eğlendirici bir durum. Dikiş makinasıyla fotoğraf çekebilenler, beyniyle fotoğraf çekenleri ezebiliyorsa, birinciler yitirir, ikinciler değil. Gidene ağam, gelene paşam, diyor herkes. Ondan sonra da, öldükten 1 yıl sonra mezarına gelen olmaz.

Onlara kızıyor muyum? Şimdi hayır, gençken duyduğum öfke ve nefret beni boğardı, yolumu kapattıkları için. 30 yıl sonra hala yazıyorum ve fotoğraf çekiyorum, demek ki sorun sabır ve sebat işi. Bir de keskin sirke küpüne zarar, gençler yaşlılara duydukları öfkeye harcadıkları enerjiyi yaratıcılığa kullansalar, daha iyi sonuç alırlar kanısındayım.

Toparlama

Olmayana ergi yöntemi deneyelim:

Hiç fotoğraf yarışması yapılmasaydı, ne olurdu?

Pek bir şey değişmezdi. Bugün ödül kazanan yaşlılar, yarışmalar yokken de fotoğraf çekiyordu.

Hiç kimseye ‘yarışma yap’ ya da ‘yarışma yapma’ denemez. Para onların. Ulüfe dağıtmak istiyorlarsa, onların bileceği iş.

Yine de bireysel ilkemiz minimalizmdir: Az fotoğraf çekmek. Az ve öz yarışma da, yarışma enflasyonuna yeğdir. Ancak, gidişata etkimiz olabileceğini de sanmıyorum. Alternatif yarışma düzenlemek de, çekici görünmüyor.