Fotoğraflarımız

Biz çocukken fotoğraf çektirmek ne kadar da önemliydi. Önceleri siyah beyaz sonra renkli çektirdiğimiz fotoğraflar. Ailemizle, arkadaşlarımızla, özel günlerimizde çekilmiş fotoğraflar fotoğraflar.

Giderek fotoğrafın yerini kamera çekimleri almaya başladı ama yine de fotoğraflar gündemden düşmüyor. Kalın cilt halinde albümlerde birikmiş foğraflarımız sarararak bekliyor.. En tatsız durumsa, artık yaşlanıyor olmamız sebebiyle eski fotoğrafların giderek bize hüzün vermesi. Şahsen ben nicedir gençlik fotoğraflarıma bakamıyorum

Öncelikle siz eskisi kadar hoş olmadığınız acı bir şekilde hissediyorsunuz.

Sonra koptuğunuz, en acısı da artık başka bir dünyaya göçmüş olan o en sevdikleriniz.. Bir daha size asla öyle gülemeyecek bakamayacak yüzler...

Annem rahmetli, çok akıllı bir kadındı. Fotoğraf sevmediğini söylemişti bana...." ne olacak ki fotğraf çektirince. Bu kadar çok fotoğraf çektirmeye ne gerek var. Biz ölünce ne olacak onlar. Birkaç taneyi anlarım da yüzlerce fotoğraf arkada kalacak.Birikecek birikecek."

Haklıydı.Fotoğraflarımız evlatlarımız için kıymetliydi ama torunlarımız bir adım daha uzaktı ister istemez. Sonra onların çocuklarına o kadar çok fotoğraf kalacak ve hatıra diye saklanılacaktı... Şart mıydı gerçekten bunca fotoğraf.

Biz ölünce, bizden çok uzun yaşayacak ve bizden sonrakilere yokluğumuzda çoğunlukla hüzün verecekler.

Galiba, teknolojinin en büyük faydası da bu tür konularda; arşivlemek istediklerimizi en uygun ve pratik yer kaplamayan şekilde arşivlememizi sağlamasında..