Fotoğraflarımızı albümlerde saklardık

Fotoğraf çok değerliydi. Fotoğrafçıya gidilir, dar fotoğraf stüdyosunun özenle hazırlanmış dekorlarının önünde kımıldamadan durulur, değişik yükseklikte taburelerin üzerine oturulur, pozlar verilirdi. O fotoğrafların tabedilmesi için birkaç gün gerekirdi. Günü gelince ''nasıl çıktık acaba'' merakıyla gidilip alınırdı.

O fotoğraflar özenle kalın mukavva kapaklı albümlere takılır veya yapıştırılırdı. Fotoğraf albümlerinin içinde fotoğrafları zarar görmeden takmak için dört köşesinin de girebileceği şekilde 45 derece açılarla kesilmiş yerler olurdu. Her fotoğrafın boyu aynı olmadığı için kimi fotoğrafları buralara takmak olanaksızdı.

Kimi albümlere fotoğrafları köşelerinden takılacağı bantlar satılırdı o zamanların kırtasiyelerinde. Bu bantlar fotoğrafların köşelerine takılır ve albüm sayfalarına yapıştırılırdı. Bu bantların bazıları fotoğrafa yapıştığı için albümden çıkartıldığında köşeler yırtılırdı. Kimi albümlere, fotoğrafın arkasına zamk sürer yapıştırırdık. O zamanki fotoğraf kartları çok kalın olsa da kimi yapıştırıcılar fotoğrafa zarar verirdi.

Fotoğraf makineleri stüdyodan çıkıp kendi fotoğraflarımızı kendimiz çekmeye başladığımızda fotoğrafçılar yalnızca vesikalık fotoğraf veya çok özel günlerin fotoğraflarını çektirdiğimiz ve fotoğraflarımızı bastırdığımız yerler oldu.

Sonraki zamanlarda fotoğrafların kendinden yapıştığı albümler çıktı. Fotoğrafları albüm sayfasına dizer sayfanın üzerine ince naylonu kapatırdık, gerektiğinde fotoğrafları hiç zarar görmeden çıkartırdık. Renkli fotoğraflar çıkıp, standart boy seri baskılar başlayınca, bu fotoğrafları yerleştirmek için ince naylon sayfalardan oluşan albümler yaygınlaştı, bunlara fotoğrafları dizmek çok kolay oldu. Hatta kimi fotoğrafçılar müşterilerine 40 fotoğraf konulabilecek pratik albümler armağan etmeye başladılar. Fotoğrafın her döneminde fotoğrafa çok değer verildiği için onları saklamak için günün koşullarına uygun albümler oldu.

Fotoğraflar albümler dışında başka yerlerde de saklandı. Fotoğraf çerçeveleri eskiden olduğu gibi şimdi de güzel armağan seçeneklerinden biri. Duvarlarımızda büyük çerçevelerde daha çok özel günlere veya yitirdiklerimize ait fotoğraflar bulunuyor. Evlerimizde aynaların köşeleri de fotoğraflarımızı sergilediğimiz yerler.

Dijital fotoğraf çıktıktan sonra fotoğrafa bakış açımız da değişti. Artık eskisi kadar çok fotoğraf bastırmıyoruz. Albümlerimizin son ciltleri geçen yüzyılın son yıllarında kaldı. Fotoğrafları dijital ortamlarda saklıyoruz ve bilgisayarlarımızda veya DVD/ VCD cihazlarımızda bakıyoruz. Ve birgün birçok fotoğrafımız teknolojinin kurbanı oluveriyor: ''Hard diskim göçtü, tüm fotoğraflarım uçtu'' diyoruz.

Kaybolan birçok değerler gibi yeni kuşakların elinde fotoğraflar da eski zamanlardaki değerini yitirdi. Birçok değer gibi kolay sahip olunuyor ve çok kolay tüketiliyor. Kameralı cep telefonları fotoğrafı minik ekranlarda hapsederek, fotoğrafın bir asrı aşan tarihinde fotoğrafa en büyük zararı veren teknolojik gelişme oldu. Kameralı cep telefonlarını fotoğraf makinesi sanarak çektikleri fotoğrafları cihazlarının bellekleri doldukça silen, geleceğe hiç görüntü bırakmayan bir kuşağımız oldu.

Yazmayan bir toplumuz, anılarımızı yazmıyoruz, günlük tutmuyoruz. Eskiyi günümüze yalnızca fotoğraflarla taşırdık. Yeni teknolojiler bu belleğimizi de silerse sonraki kuşaklar bunu eksikliğini görecekler. Fotoğraflarımıza değer verelim, onları saklayalım.