Futbolsever harika bir çocuk! (Yıl 1945, yaş 6)

Eski defterleri karıştırmak!

“Defter”in eskisi vardır, yenisi vardır. Ama yeni, “defter”e değil, “sayfa”ya daha çok uyar. “Yeni bir sayfa açmak” deyişinde olduğu gibi...

“Eski”ye sarılan Aziz Yıldırım, Fenerbahçe’yi savunmak için, bula bula 36 yıl önceki bir yazıyı bulmuş!

Niye ki?

“Şikenin tarihi”nin Galatasaray’la başladığını ortaya koymak, “Durum ortadayken ne konuşuyor, bizi suçluyorsunuz? Susun!” demeye getirmek için!...

Ne amaçlanmış olabilir ki?

Her halde, bir “yeni sayfa” açılmasını sağlamak!...

*****

Aziz Yıldırım’ın bula bula  bulduğu yazı, 1976 yılında Cumhuriyet gazetesinde Hıncal Uluç imzasıyla yayımlanmış,  "Hakemler ve şikeler kümede kaldı" başlıklığını taşıyor.

Hıncal Uluç, “Geçen hafta İzmir’de olup da, Galatasaray – Göztepe maçını izleyen Galatasaraylıların tümü, Galatasaraylılıklarından utandılar” cümlesiyle başladığı yazısında, Fatih Terim’den de, “ ... devamlı kendi defans çizgisinin beş metre gerisinde durup Göztepe forvetlerinin ofsayta düşmesini önleme çabası içinde…” diye söz ediyor.

Yazının sahibinden yola çıkarak soralım:

Hıncal Uluç’u nasıl bilirsiniz?

Yanıt, “İyi bir Galatasaraylı...” olabilir, ama farkındayım, soru imama öykünür gibi oldu. Onun için, yok sayın bu soruyu, kuyrukta bekleyen sorulara bakalım:

Hıncal Uluç,  yazısını “şike”ye “kanıt” olarak gösteren Aziz Yıldırım’a ne dedi?

“Aziz Yıldırım’ın hafızası bayağı zayıflamış!”

“Hafızası zayıflamak”, genellikle yaşlılar için, söylenenleri, “eski”de kalanları “yeterince anımsamamak, yalan yanlış olarak bugüne aktarmak” anlamlarıyla kullanılır. Bunun  karşıtı, “hafızası kuvvetli olmak” ise, açıklama gerektirmez.

Hıncal Uluç, “hafızası kuvvetli olma” örneği olacak öyle örnek/ler verdi ki...

Çocukluğuna, 6 yaşına gitti. Bir çocuk futbolsever olarak, Fenerbahçe’den Galatasaray’a geçişini “gerekçeli” açıkladı.

Ne mi dedi?

“Galatasaray şampiyon olmasını diye Beşiktaş'a hükmen yenilmek için sahaya iki lisansız futbolcu ile çıktı Fenerbahçe ve o sene Galatasaray, şampiyonluğu kaybetti. Ben de, 6 yaşındaki aklımla sportmenliğe sığdıramadığım için  Fenerbahçeli olmayı bıraktım.”

6 yaşındaki çocuğun “aklına sığmayan sportmenlik”...

Hıncal Uluç, bir yıl sonrasında oynanan bir maçı da çok iyi anımsıyor, “analiz” ediyor:

“Ertesi sene de Beşiktaş ödedi borcunu. Bu defa, Fenerbahçe-Beşiktaş maçında, Beşiktaş yense, yine Galatasaray şampiyon olacaktı. Ama Beşiktaş, çok zayıf bir takımla çıktı ve o dönemde Türk medyasının tarihi başlıkları var. Onları tekrar etmek istemem.”

Hıncal Uluç, 1939 doğumlu olduğuna göre, 6 yaş, 1945 yılını karşılıyor demektir.

1945 yılı Türkiye’sinde 6 yaşındaki çocuk aklını, “akla sığmayan sportmenliği” bırakalım bir yana, bugünkü 6 yaşındaki çocuk aklıyla soralım:

1945 yılının Türkiye’sinde “manzara-i umumiye” ne?

Yanıt, insanı üzer!

(İkinci Dünya Savaşı 15 Ağustos 1945 ‘te resmen biter. İsmet İnönü’nün çabasıyla savaşın dışında kalan ülkemde “yok”lar, bugüne göre, o kadar “yok”tu ki...

Saymakla bitmez, üstelik “sayan”ı yorar da...

Gazeteler, en azından üç gün sonra Anadolu’nun ücra köşelerine ulaşırdı. Boz kağıtlara, boru biçiminde sarılırdı, “dürüm” gibi.. Radyonun kimi evlerde, kıraathanelerde olması “lüks”ten sayılırdı.

O yıllar, “Önce Ekmekler Bozuldu”lu yıllar.

O yılların futbolunu, yaygınlığını düşünün işte!)

*****

Hıncal Uluç, 1976 yılında, sevdiği takımın yaptığını içine sindirememiş, cesurca bir yazı yazmış, belli.

Bugün de benzerlerini yazabilir.

Ondan beklenen, “İnkar edeceğimi mi sandınız? Benim adımı kullanarak amacınıza ulaşamazsınız!” diye kestirip atmaktı. Ama Hıncal Uluç, “sesli” olarak, öyle bir 6 yaş örneklemesi yapıyor ki...

Doğrusu, “mizah" yaptığında karar kıldım.

http://www.facebook.com/turgutcelik

https://twitter.com/#!/turgutcelik

turgutc@ttmail.com