Garip ruh halinin kaleme yansımaları...

Gecenin karanlığında serin balkonda oturuyordum.

Gökyüzü ağlamaklı…

Bulutlar ve karanlık.

Balkonda insanlar…

Sanki büyük bir aile gibi görünüyoruz balkonda oturdukça.

Tanımadığımız, hayatlarını bilmediğimiz insanlarla farklı evlerin balkonlarında geceyi paylaşıyoruz…

Düşünceler dans ederken beynimde, aşağıdaki çöp konteynırının dibindeki karartı dikkatimi o yöne çekmeme sebep oldu birden.

Geceleri çöpten hayatlarını kazananlardandır dedim önce.

Kimi gerçekten çoluğu çocuğuna ekmek parası için çöp toplarken, kimide çöpten, hurdadan topladığını içkiye veren akşamcılardan oluşan insanlar…

Bazen çocuk denecek yaştaki gençlerde var bu grupta…

Onların orada çöpleri karıştırırken yaşıtlarının yanlarından geçmesi hep dokunur içime.

Ne dokunması ya bıçak gibi saplanır…

Refah düzeyimize bakın siz…

Resim ortada…

Baktım, evet ama bu seferki bir kadındı.

Çöplerin içinden atılmış giysileri el yordamıyla yokluyor, işine yarayacak olanı düzgünce dürüp poşete koyuyordu.

Hiç anlamam kıyafetlerini çöpe atanları.

Ya, çöp konteynırının yanına koysanız ne olacak yani.

İşine yarayacak gelip alır.

Biz böyle israflıkla kaybettik zaten baştan…

Evet, bir o kadına baktım bir kendime, döndüm ekrandaki kadınlara, diğer taraf balkondaki kadınlara baktım.

Garipsedim yaşamı biraz isyankârlıkla…

O kadıncağızın hayatına bakarak kendi hayatıma şükrettim sonra.

İlginç bir ruh haliyle…

Ayni gökyüzü gibi ağlamaklı.

Adilce dağıtılmayan yaşamın yıldızları…

Hayal etmek bile bazı insanlar için lüksken, gerçek rahatlığın, huzurun, sevginin kıymetini bilmeyenlere hayıflandım.

Sihirli değnek yok ki elimde…

Olsaydı…

Ah! Çivisi çıkmış dünya ah!

Ne diyeyim ben sana…

Karanlık sokaklarda elinde araba kaybolup giden kadının arkasından bin bir düşünceli ruh halimle öylece oturdum…

Oturdum kaldım….

Boğazımda yumru…

Ağlamaklı….