Garip şehir efsanesi

Ayrılıyoruz birazdan. Tekrar gelişlerin konuşmaları arasında, henüz tam netleşmemiş. Sokaklar, caddeler, çarşılar ve insanlar geçip de gidiyorum. İçimde garip bir iyi olma haliyle oturdum bir köşeye, sana dair yazıyorum.

Günün birinde hoş bir anı konuşması mısın? Hayatımın geri kalanının başlangıcı mı bilemeden oturuyorum. Kalbimde gideceğim yere dair sorular, aklımda geleceğin ne getireceğini anlamaya çalışan düşüncelerle senin semalarında sana yazıyorum. Ne kimsenin dediği kadarsın, ne de onlar gibi. Belli ki susmuyor içimde bir şeyler, belli ki dökülmek istiyor kağıda, deftere. Yalnızlık hissetmediğim garip şehir; birazdan gidiyorum. İçimde tekrar geleceğime dair bir hisle ve en çok da yarın daha mutlu olacağım düşüncesiyle vedalaşmadan uzaklaşıyorum. 

Hayat biz dönedururken örüyor ağlarını ve olacakları çıkartıveriyor sen ummadığında karşına. Bir parçan içimde bir yerlerde, bense bir orda bir kim bilir nerde gidiyoruz örülen ağlara doğru bir yerlere.

NOT: Hayat ne garip

Esin