Gasp edilmiş vicdanlar

Bazen pencereden dışarı bakarken bazen yolda yürürken bazen arabadayken rastlıyorum ona… 20’li yaşlarının sonlarında olmalı diye aklımdan geçiriyorum. Yanında çoğu zaman yaşlı babası ya da annesi oluyor. Elinde sarı bir poşet ve gözlerinde dışarıda olmanın heyecanı etrafına bakınıyor. Hiç göz göze gelmemiştik ama dün gözleri gözleri gözlerime değdi, dudağında ki gülümseme çok az insanda var olabilecek kadar masum ve içtendi.

Farklı şekillerde olsa da karşıdan karşıya geçmek için bekliyorduk.Kafasını oturduğu tekerlekli sandalyeden yukarıya doğru kaldırdı , çocuk masumiyetiyle bana gülümsedi. Ben aynı masumiyetle cevap verebildim mi bilmiyorum ama ben de ona gülümsedim. Ve babasının yardımıyla karşıdan karşıya geçti.

Aynı yaşamdayız, belki de aynı yaştayız oturup konuşabilsek belki de ortak zevklerimiz ve hayallerimiz var.Kim bilir aynı filmlerden hoşlanıyor aynı kitapları okuyor olabiliriz belki onunda en sevdiği renk turuncudur?
Peki neden;neden yolda yürürken insanlar garip bir yüz ifadesiyle ona bakıyor:bu bir acıma duygusu mu yerme duygusu mu?

Geçtiğimiz aylarda doğuştan kulakları duymayan 6 yaşında ki bir çocuğun işitme cihazı gasp edilmişti, bunu yapan insanlar farkındalar mı bilmiyorum ama birileri de onların vicdanını gasp etmiş olmalı aksi takdirde böyle bir olayın vuku bulması insanlığa sığmaz.

Unutulmaması gereken önemli nokta;’’ her sağlam insan bir özürlü adayıdır’’mantığı olmalıdır.Çünkü hiç birimiz 5 dk sonra hayatta olacağımızın hatta sağlam olacağımızın garantisini veremeyiz.