Gayrı Irağa Tahammülümüz Yok, Dizinin Dibi Gülistanımızdır

Iraz Ana her gün sırtına yüklediği kuru çalı çırpılardan derlediği şeleğini sırtına vurup getirdi. Çamurun içine eğreti bir şekilde dizilerek örülen taş duvarın yamrulaşmış duvarlarına yapılan toprak ocağın yanına yıktı sırtındaki odunları.

 

Sönmeye yüz tutmuş küllerin içinde kalan közleri üfürerek tutuşturdu çalı çırpıyı. Ağaç sandığın kiltesini açıp aldığı birkaç ‘’şepid’’ ekmeğini de ateşin üzerine koyup ısıtmaya başladı.

Gıcırdayan tahta kapıyı açıp içeri giren Mestan,

 

Iraz… demem o ki ‘’Gayrı ırağa tahammülümüz yok, dizinin dibi Gülistanımızdır’’ diye uzattığı Sümbül demetini kırışan yüzüne yakışan gülümsemesi ile aldı elinden. Gülümsemesinden kaybolan zeytin gözleri birde derin bir gamzenin belirginliği, gülümsemenin adeta makyajı gibiydi.

 

Kuzu derisinin içine basılmış küflü otlu çökelekten tahta kaşığın sapı ile deşti doldurdu kalaylı bakır sahanın içine.

 

Tahta külekten sarıdan kahverengiye çalan Antep pekmezinden de birkaç kaşık koydu yanına. Ağzında kalan birkaç kök dişini, gülümsemesine ekleyerek oturdu yamacındaki yün mindere.

 

Ortada duran budaklı ağaç direğe asılı duran saatin tıkırtısı birde ateşe attıkları çalı çırpının çıtırtısı, birbirlerinin gözlerinin içindeki sevgi parıltısı eşliğinde gülümsediler birbirlerine.

Iraz Ana ile Mestan’ın mutluluğuna şahitlik eden tavandaki budaklı ardıç merteklerin, duvarda asılı duran turkuaz motifli yün çulun birde dizlerinin dibinde mır mır uyuyan sarman kedi mutluluklarının, yalnızlıklarını hiçe sayıp yaşama sevincini pekiştirdiği ortamda, is kokan odanın parfümü gibi dalga dalga yayılan mutluluğu görmeye değerdi doğrusu……02.06.2018 Adil Bozkurt