Gazeteci

Hayat akarken, birilerinin bizim için ne büyük işlerle uğraştığını,  mum ışığı olmak uğruna neleri feda ettiğini ancak onları kaybettiğimizde  fark ediyoruz..Ne  yazık…!

Gönül isterdi ki yaşarlarken de farkında olalım.

Üzerimizdeki ölü toprağını atamadık, atamıyoruz.

Her şey bizim için kolaylıkla kaybedilir oluyor…

Ardındaki  değerlere bile sahip çıkmak sırtımıza yük…!

Hiçbir aydın kolay yetişmiyor…

Karlı bir ocak sabahı…

Ekranda bir gazetecinin ölüm haberi…

Bombadan paramparça olmuş bir ışık, bir nefer…

Babamın bütün kitaplarını aldığı ama benim ancak sayfalarını öldükten sonra çevirdiğim yüce insan!

Üzerinde çalıştığı son kitabı bitmeden basılan gazeteci-yazar!

Birçok araştırma, birçok aydınlatma…

Bütün bunlar fazla geldi ki üzerini örttüler karanlıkla

Gözümde o gün, bu gün gibi canlı

Annem, babam, halam  kim varsa aileden

Telaş içinde son görev  ve  saygı duruşu için gittiler bizim biraz yukarımızdaki kabristana…

Ayaklar- üst baş çamur içinde

Üzerimize yapışan pislikler gibi temizleyememek ne acı karanlığı

Her yerde bu ayıbın izleri

Gözler yaşlı

Dudaklar susmuş

Sözcükler düğüm düğüm

Televizyonda “Uğurlar Ölmez “ nidaları.

Benim şehir dışında okurken her Ankara’ ya geldiğimde kabrini ziyaret ettiğim gazeteci…

Boğazımdan geçmeyen lokmalar

Aidiyet kavramını yitirmek

Yalnız, bitap, yıkık olmak

Benim ilk kırılma noktamı yaşadığım zaman dilimi.