Gazze saldırısı

27 Aralık 2008 tarihinde başlayan İsrail saldırısı bu gün ikinci gününe girdi.

Saldırı görüntüleri televizyon kanallarıyla tüm dünya tarafından izlendi.

Toz bulutları arasında, yıkılan, yanan evler, binalar. Dumanlar içinde, koşuşan insanlar. Kadınlar, çocuklar, yerde yatan parçalanmış cesetler. Yaralılar, can çekiştirenler. Öleceğini bilen ve son kez kelime-i şahadet getirenler, ne yapacağını bilmeden bağırıp çağıranlar, öfkeli bir şekilde sağa sola koşuşanlar.

Ve çocuklar; ürkek, korkak gözlerle ağlayan çocuklar. Kucaklarda taşınan yaralı çocuklar.

Çaresiz ve bitkin öfke dolu analar, babalar.

Arap İsrail Savaşı, kırk yılını doldurup elli yılına yaklaştı.Savaş başladığında sekiz on yaşında olanlar, bugün elli yaşlarındalar.

Tarih derslerinde öğrendiğimiz, 1618- 1648 yılları arasında Almanya’da başlayıp sonra çoğu Avrupa devletlerinin de dahil olduğu savaşın otuz yıl sürdüğü ve bu yüzden de bu savaşlara otuz yıl savaşları denildiğini biliyorduk.Arap israil Savaşı, süre olarak günümüzde o rekoru çoktan kırmış durumda.

İsrail’in Gazze’ye saldırması ile başlayan savaşın iki günlük tahribatı, üç yüze yaklaşan ölü, yüzlerce yaralı. Sonu nereye kadar varacağı belli değil.

Çeşitli dünya ülkelerinin tepkileri alışılan ve bilinen siyasi demeçler ve kınamalardan öteye gitmiyor;

“Sivillere dikkat et. İki tarafın da tırmanışı durdurması ve dikkatli olması lazım. Saldırıyı şiddetle kınıyoruz. Saldırı tam bir insanlık suçu, İsrail’den ölçülü olmasını talep ediyoruz. Orantısız güç kullanımı kınandı, İsrail’in savunma hakkına saygılıyız…”

Savaşın iyisi olur mu?

Güç, her yerde, her zaman, insanlıkla birlikte. Savaş da öyle.

Çağımızda iyi niyetli barış çağrıları pek etkili olmuyor.

Savaş tamamen politik. Vatandaşların birey olarak savaşı istedikleri yok.Savaş istemediklerini her fırsatta dile getiriyorlar, ama fayda etmiyor.

Eski tarihlerde yapılan savaşları okudukça, İnsan, savaşları bir daha olmayacak sanıyor. Oysa günümüzdeki dünyada her an olan savaşlardan insanlık çok büyük acılar çekmekte.

Savaşların kesilip kesilmemesi uygarlıkla ne derece ilgili?

Günümüzde savaşın vahşeti çıplaklığı ile ortada değil mi?

Yoksa, insanlar vahşete alıştırılıyor mu?