Gazze

Düşünmesi bile insanı ürkütüyor…

Savaş…

Bir an olsun savaşın içinde olduğunuzu düşünün…

Gönderilen onlarca füzeden birisi 'bu hedef benim' diye düşünmek nasıl bir duygudur, nasıl bir düşüncedir diye…

Filistinli bir anne Birleşmiş Milletler Mülteciler örgütüne bir mektup yazmış…

Hala tek taraflı süren savaşın içinde, savaşın tüm zorluklarını yaşayan Filistinli anne, çocuklarını nasıl koruyacağını bilemeyen, çaresiz anne...

Çocukların, bebelerin İsrail füzeleriyle öldüğü, katliamın acımasızca sürdüğü Filistin’de ki annenin kanla yazdığı mektup…

“Yarının daha iyi olacağına ve yarın daha güvende olacaklarına dair çocuklarıma hiçbir güvence veremiyorum. Onlar da zaten tüm bunların ne zaman biteceğini, normal hayatlarına ne zaman dönebileceklerini sormaktan vazgeçtiler.
Ne ben, ne de çocuklarım İsrail savaş makinelerinin hiç dinmeyen bombalama seslerine tahammül edemiyoruz. Tam vurmadan önce, füzelerin çıkarttığı ıslık seslerinin ne kadar korkutucu olduğunu tahmin edemezsiniz. Her saldırıda, ‘İşte bu sefer hedef benim’ diye düşünüyorsunuz ve bombalar isabet etmeden önce saniyeleri sayıyorsunuz.
Savaş gerçekten de çok zalim ve biz, Filistinli mülteciler, savaşın zulmüne defalarca tanık olduk. Ama bu seferki savaş hepsinden daha zalim. Merhamet diye bir şey kalmamış; çocuk, yaşlı bir adam ya da anne karnında doğmamış bir bebek arasında fark gözetilmiyor. İsrail’e göre hepsi suçlu ve hepsi ölmeyi hak ediyor. Bitmesini ümit etmeyi bıraktım. Hayat sadece bizim için değil, çocuklarımız için de anlamını yitirdi. Ölüler listesine, bir sayı, sadece bir sayı olarak eklenmeyi beklemekten başka bir şey yapamıyoruz.

Tek dileğimizse ailecek, bir arada ölmek... Böylelikle hiçbirimiz diğerini kaybetmenin acısını yaşamak zorunda kalmayız.”

Bir annenin haykırışı ve arzusu işte böyle... Yaşam devam ediyor, Filistin de katliam hala sürüyor...

Filistinli Anne
Necva Şeyh
6 Ocak 2009
Nuseyrat Mülteci Kampı, Gazze Şeridi