Gebeyim, Öyle Kaldım!

Çok zor durumda kaldığınızda bunun üstüne bir de çaresizliğiniz eklendi mi hiç? Yerin dibine girdiğinizi hissettiniz mi ve de? Ne yaptınız bu durumda? Biri beni okusa da cevap verse :)
Aslında çok anlatıyorum da, hiç bir şey anlatmıyorum ben. Çok konuşuyorum da hiçbirşey konuşmuyorum. Çok güleryüzlüyüm de hiç gülmüyorum. İşin aslı bu! Etrafımdakilere olumsuz tavırlar sergilemekten bıktım. İçimden gelenlere kapılsam ben de mutsuz olacağım o yüzden dizginlemeye çalışıyorum hislerimi. Mutlu olmak için çabalıyorum. Çabalayacağım bir durum içeriside olmamama rağmen hem de! Tanrı beni nasıl bir psikolojiyle yaratmışsa sürekli bir arayış içerisindeyim. Herşeyin hep daha fazlası... Şükrediyorum tabii ki ama bazen pes edecek oluyorum ne yalan söyleyeyim.
Nereden nereye geldim.
Evet, çoğu zaman yerin dibine giriyorum. Nasıl anlatılır bilmem de giriyorum işte... Küçücük de olsa bir iyilik rica etmek hatta kendiliğinden yapılan bir güzellik bile beni ezip geçiyor, yok ediyor. İnsanlara gebe kalmak, işte en büyük korkum bu. Hiçbir şeyi karşılıksız bırakmamaya şartlanmış olan beynim beni rahat bırakmıyor. İstediğim için ya da istemediğim halde insanlar bana iyilik yaptıkça ben mahçup oluyorum ve altta kalmama psikolojisiyle kendimden ödün verme, daha özverili davranma konusunda rekor kırıyorum. Ben o insanları çok seviyorum da, kendimle sorunumu bir türlü çözemiyorum!