Geç itiraf

Son defaymış gibi sarıldık. Kokusunu içime son dakikada çeke bilme şansını bulduğum için mutluydum. Halbuki bu sarılmayı sürekli erteleyen bendim. Onu düşünecek kadar vaktim yoktu. Kapıdan çıkacak ve aylarca gelmiyecekti. Belki bu son gidişiydi. Büyüdüm, diyordu sürekli. Gelince bir iş kuracak ardından bir yuva. Bu hayali duydukça içim ürperiyor ruhum üç düşünce arasında pinpon topu gibi gidip geliyordu. Acaba hayalindeki kadın ben miyim?, diyordum. Sonra aptal gururum söyleniyordu: Ne yani koskoca ben ona mı kalacam. Artık oyunun sonu geldi, diyordu kalbim. Ve tam istediğin gibi kaybettin, diye devam etti. Ama ben hiç birini dinlemiyor onu içime çekiyordum. Yavaşça kulağına bu gece onun olmak istediğimi fısıldamaya çalıştım. Yapamadım. Birkez daha yenilmiştim lanet olası gururuma. Söyleyemediğim şeylerden utandığımdan mı yoksa arkasına bakacak cesaretim olmadığından mı bilmiyorum giderken umursamaz bir tavırla telefonla oynamaya başladım.
Garip bir sarhoşluk vardı üstümde. İçim acıyor kalbim sıkışıyor ama yinede gülümsemekten alamıyordum kendimi. Liseliler gibi kaçak sarılışı içimi o anki gibi titretiyordu. Halbuki bu son geceyi onunla geçirebilirdim. Onun olmayı tüm vücudum istiyordu. Oda istiyordu eminim. Ama resti çekimiştim çok önceden. Haklı sebeplerim vardı. Bende büyüdüm onun sevdasına inat sevdalar yaşarken. Restim şimdi acı çekmeme sebep olsada asla pişman olmadım. Belkide bu yüzden gözyaşlarım yerçekimine inat gözlerimde asılı. O asla öğrenemicek diye korkumdan gece sonunda bir mesajla "seni seviyorum" dedim. O da o kuruluğa baş eğdi ve sustu. Aslında bu mesajın namussuz bir bedenin namuslu olmak için ettiği bir itiraf olduğunu biliyorduk.