GECE DALIŞI MACERASI

Yazan: Tugba Cosgun     

Siz hiç bilinmezliğe, okyanusun metrelerce altına, gece karanlığında, dolunay ışığında tüple daldınız mı?

02.10.2020, Frog Fish Point, Gili Air, Lombok, Indonesia

Tropikal adalarda ilk defa gerçekleştirdiğim gece dalışında, kendimi hayatımda hissetmediğim kadar korkusuz ve özgür hissettim. Kendimi hiçliğin vücut bulmuş hali olarak duyumsadım. O karanlığın içinde daha önce hiç görmediğim ve varlığından bile haberdar olmadığım canlıları görünce bir kez daha hayrete uğradım. Korku karanlıktan değil, bilinmezin içinde olmaktandı. Çaresizce karşıma çıkacak her şeye karşı hazır bekliyordum. Elimizdeki fenerleri gören balıkların rahatsız oldukları yüzlerinden okunuyordu. Benim hissettiğim o tanımsız korku ise kalp atışlarımdan ve nefes alıp verirken çıkardığım baloncuklardan hissediliyordu. Hiçliği, hiçlikten de öte yokluğu hissettim. 360° özgürce hareket edebilen bedenimi bir balığın gözüyle izledim. Nasıl da şapşaldım suyun altında…

Üç yıl önceki o ilk dalışımda nasıl korku ile karışık heyecan vardıysa, yine aynı hisle daldım. Bambaşka bir dünyanın keşfinin verdiği o inanılmaz heyecan ve esrarengiz bir hazla çıktım. Dalışı tamamlayıp su yüzüne çıktığımda 61 dakika önceki Tuğba ile şimdiki ben arasında inanılmaz hafif bir fark vardı. Ruhumu özgür bırakmış, korkuyla karşılaşmış, su altı dünyasına bir de gece “Merhaba” demiş yeni bir ben…

Başımı kaldırıp, o an içinde bulunduğum mutluluk sarhoşluğuyla gökyüzüne baktığımda, zifiri karanlığın içinde dolunay; bütün ihtişamıyla bulutları aralayarak bize gülümsüyordu. O anda yüzümde oluşan tebessümün çizgilerini, sanırım o anı her hatırladığımda yüzümde bir kez daha hissedeceğim.

Şükretmek ve bu anı doyasıya yaşamak için geçen o sürede elimdeki feneri kapatmış ve kendimi sonsuz okyanusun dalgalarına teslim etmiştim. Kendimi öylesine güçlü ve korkusuz hissediyordum ki, bundan sonraki dalış aşaması ile karşılaşana kadar, bu anı ölümsüzleştirmek istercesine benliğime kazıdım. Yüzeye çıktığımda ise “İşte bu!” diyordum; kendime olan güvenimle ve başarmanın verdiği o şapşal gülümsemeyle birlikte… İşte bu…

(EN)

NIGHT DIVING ADVENTURE

02.10.2020, Frog Fish Point, Gili Air, Lombok, Indonesia

In my first night dive on tropical islands, I felt more fearless and free than I have ever felt in my life. I felt myself as the embodiment of nothing. I was once again amazed when I saw living creatures that I had never seen before and that I did not even know existed in that darkness. Fear was not from the dark, but from being in the unknown. I was desperately ready for anything that would come across me. The uncomfortable faces of the fishes who saw the lanterns in our hands were evident. The undefined fear that I was feeling was felt by my heartbeat and the bubbles I made while breathing. I felt nothingness, nothing more than nothing. I watched my body, which can move 360 ??° freely, through the eyes of a fish. How stupid I was underwater…

Just as there was excitement mixed with fear in my first dive three years ago, I dived with the same feeling. I came out with the incredible excitement and mysterious pleasure of the discovery of a completely different world. When I finished the dive and surfaced, there was an incredibly slight difference between Tugba 61 minutes ago and me now. A new me that freed my soul, faced with fear, said “Hello” to the underwater world at night…

When I look up at the sky in the drunkenness of happiness I was in at that moment, the full moon in the pitch black; He was smiling at us, opening the clouds in all its glory. I think I will feel the lines of my smile on my face at that moment, every time I remember that moment, once again.

In that time to be thankful and to live this moment to the fullest, I turned off the lantern in my hand and surrendered myself to the waves of the endless ocean. I felt so strong and fearless that until I encountered the next dive phase, I etched this moment into me as if to immortalize it. When I surfaced, “This is it!” I was saying; with my confidence and that silly smile of success… That’s it…