Geceyi bekledi Adam

Geceyi bekledi adam.

Karanlığın çökmesini, sokakların derin bir uykuya dalmasını bekledi.

Ağlarken kimse görmesin istedi adam, hıçkırıkları sessizliğe karışmalı ve gecenin kuzguni siyahlığında kaybolmalıydı.

Tüm ışıkları tek tek kapattı adam, bir kenarda titrek ışığıyla karanlığa kafa tutan mumunu da söndürdü.

Soğuğu hissetti, ışıksızlığı soğukla cem eyledi.

Kalem yok bu gece, ses yok, sevda yok

Hayata gülümseyerek bakmak da yok

Bu gece kendiyle baş başa kalmayı tercih etti adam.

Odanın zemine kıvrılıvermiş olan kilime bağdaş kurdu, zifiri karanlığı yok sayıp gözlerini kapattı.

Yeri geldi binlerce yıl geri gitti, yeri geldi Cehennemi resmetti.

Cennetin kokusunu çekti içine, yasak ağacın altından geçti.

Şeytan’ı gördü bir köşede, sessizce ağlıyordu.

Cebrail’le göz göze geldiler, sadece selam verdiler.

Mevlana seslendi arkasından: “ Vakit tamam, geç kalma “ diye

Kenarları kır çiçekleriyle süslü bir patika buldu, yürümeye başladı.

Bir kuş geldi yanına, sağ kanadı bembeyaz, sol kanadı kan kırmızı

Savaşlardan bahsetti kuş, kanatlarını çırptıkça mermiler, bombalar döküldü patikaya

Bir ufak çocuk gördü ta karşıda, çömelmiş ağlıyordu

Yanına vardığında başını okşadı, bir sıcaklık sarıverdi parmaklarını

Avuçlarına baktı, kan vardı; vahşet vardı, acı vardı

Melekleri gördü o an,

Her yeri kaplayıverdiler, ne patika kaldı, ne kır çiçekleri

Gariplerden bir garip, Kuran’dan bir ayeti okumaya başladı:

“ Orada bozgunculuk yapacak, kan dökecek birini mi yaratacaksın? “ ( Bakara 30 )

Bir kadın gördü orada, çiçeklerle bezenmiş entarisi vardı.

Gülümseyerek bakıyordu ona,

Koşarak yanına yaklaştı, entarisinin çiçeklerinde, unutulan çocukluğunu seyretti.

Geniş bir bahçe, iki kadın ve bir ufak çocuk vardı orada

Kadınlardan biri çocuğa eğildi ve kucağına aldı, sımsıkı sarıverdi göğsüne

Gözlerini entarinin çiçeklerinden ayırdı adam ve kadına baktı

Kadın ağlıyordu: “ çok özledim seni “ dedi sadece.

“ Çok özledim “

Kadına sarıldı adam, ana kokusu kır çiçeklerinin kokusunda hayat buldu o an.

Patika bitiverdi birden, kimseler de kalmadı.

Çiçekler yok olmuştu, kaybolan yolun yerini ıssız dağlar almıştı

“ Durma, devam! “ dedi davudi bir ses, “ henüz yolun sonuna gelmedin.”

“ İstesen de, istemesen de yol senin, yaşam senin, çile senin… “

Balıkesir'de doğdu, İstanbul'da yaşıyor. Mühendis, kendine ait bir Tasarım Ofisi var. Ked..