Geçiş yok...

Çocuk düşlerime geçiş yok,  

İhtimali olmayan, imkansızı diliyormuşum meğer her seferinde.. 

Dizlerim kanıyor,  

Acıyor da bu sefer.. 

Diğerlerine benzemiyor bu sefer,  

Acı hissediyorum, acıyorum neredeyse kendime.. 

Bir ilaç alsam,  

Depresyona girmeden,  

Tanısı önceden konulmuş, kaderim gibi... 

Çocuk düşlerime geçiş yok,  

Gerçekçiyim derim her seferinde,  

Değilmişim meğer, yüzüme yüzüme yumruklar yedikçe... 

Bir nehirde ikinci kez yıkanmak imkansızmış dediklerine göre,  

Dediklerine göre insan ağladığında her seferinde kendine ağlarmış,  

Benim kendimle zorum nedir ozaman, ağlar dururum.. 

Başka nehir yok, dedikleri doğruymuş.. 

Ya biraz üşüyorsun ya da sıcak geliyor nehir her ıslandığında,  

Değişmiyor durum, ıslanırveriyorsun... 

Çocuk düşlerime geçiş yok,  

Aile dedikleri köklü bir ağaç,  

Dallarındaki yapraklardı çocuklar,  

Sarısın, yeşilsin, kurusun, yaşsın,  

Önemi yok.. 

Eğildikçe dal yaşken, yaprak köke daha yakın olmalıydı.. 

Kök kavramı ben büyüdükçe dahada acıttı canımı.. 

Çocuk düşlerime geçiş yok,  

Hayat uzunca bir merdiven,  

Hangi basamakda duracağınızı etrafınızdakiler belirliyormuş,  

Bir üstteki dokunsa düşersiniz yere,  

Arkadanızdaki ise ezer sizi,  

Tanısı önceden konulmuş bir kader bu... 

Öyle deyip de kandırıyorlar,  

Kendilerine müslüman bunlar... 

Söyledikleri yalanlar kime yazılıyor... 

Yorgunum ben,  

Biri saçlarımı okşayıp, uykumu getirsin.. 

Uyuyamıyorum kendiliğimden bu aralar. 

Gönül yorgunluğum, küsmüşlüğüm var,  

Dokunsalar ağlayasım var... 

Çocuk düşlerime yasak koymuşlar,  

Adına kader, adına ne derseniz deyin,  

Ben yasağı çiğneyemem nasıl olsa..