Geçiyor zaman

Avuçlarımda zaman parmak uçlarında yürüyor mantığım ve gövdem ters düşmüş ayaklarıma. Islak saçlarıma bakarken gözlerim kararıyor. Onca şeyden sonra dilim konuşmayı yeniden öğrenmeye çalışıyor. Ve sustur gözlerini diyor yürek. Parçalanmış yıpranmış ve pişman dönüyor kaburgalarımın arasına. Sığınağına.
Yaşamak belki de masal kötü kalpli. Bazen de melek oluyorum ama ortasi yok yine. Kovaladığım sabahların ardından gecenin kucağına düşüyorum hep kör karanlık suskunluğun içine. Bir bebek dünyaya düştüğü an bilir ağlamayı. Ve ağlamak istiyorum yani ben olmak istiyorum bana karşı.
Bir yaşamak ki benimkisi aynı anda birkaç gezegenin yörüngesine sıkışıp kalmış bir yıldız gibiyim. Ve acıyor içim. Ne hissederdim ki bir toz zerresi olup rüzgarda savrulsaydım.