Geçmişte her şeyin daha güzel olduğu ne kadar doğru?

Özellikle yaşlı kimselerden sık sık duyarız “ Eskiden daha mutluyduk. O zamanlar saygı vardı, gıdalar doğaldı” falan… Bu sözler çok fazla dillendirilince (yani neredeyse yaşama itiraz halini alınca) ben de fikirlerimi söylemek zorunda kalıyorum.

Bir kere o gün insanların mutlu olduklarını düşünmeleri bugün mutsuz olmalarından kaynaklanıyor. Dünyanın dört bir yanında gezen, dilediği gibi yiyip içip bol para ve varlıkla gönlünce yaşayan kimseler eminim “o çok methedilen, bıraksak geri gidecekleri günleri” hatırlamıyorlardır bile.

Kaldı ki o günlerde hayatın bugünden daha iyi olması mümkün değil. Hep güzellikleri kalmış akıllarında. Yani Türkiye’de 50 yıl önceki hayat bugünkünden daha iyi olabilir mi? Hayat dediğiniz bir kere imkânla alakalı. O gün neyiniz vardı bugün neyiniz var.

Yaşlı insanlar ile gerek maddiyat gerekse bilgi kültür nedeniyle yaşamayan insanlar “fakir de olsak birlikte güzel anlar” diye bir hayat felsefesi icat etmişler. Bu felsefeye göre para mutluluğun düşmanı. Küçük şeylerle mutlu oluyorlar. İşte bu insanlar da birbirlerinin varlığı ile mutlu oluyorlar. Ve bu imkân eski zamanlarda daha fazlaydı. Üstelik para bu insanları bozmadığı için samimiyet de vardı.

İşte bu “ekmek içi ekmek hayat” oldu sana tatlı hayat. Ne yapıyordunuz diye sorsan bir sürü şey söylerler ama bunlar insanı mutlu eden şeyler anlamında hiçbir şeydir. Pisipisi duvarın üzerinde ne güzel yürümüştür mesela.

İnsan isterse her şeyden mutlu olur. Ama bu tatmin olma anlamında mutluluk değil. Aslında ruhu/kalbi/teni doyuran bir şey yapılmamıştır. Hanginiz en sevdiği kıyafeti aldı? İçinizden kaçı dünya seyahatine çıktı? O zaman başlık vardı ya da kız istediğine varamıyordu. Bu yüzden çoğunuz sevdiğinizi bile alamadınız. Neyiniz vardı ki bugüne göre. Ama nasılsa mutluymuşsunuz işte.

Ama durun bakayım sizler niye yönünüzü böyle geçmişe döndünüz! Gelecek noluyor? Geleceği bıraktınız mutluluğu geçmişte arıyorsunuz. Yaşanmış mutluluklarla avunuyorsunuz. Doğrusu mutluluğu “hayattan zevk almak” olarak tanımlayan ben yokluktan nasıl mutluluk çıkıyor anlamakta güçlük çekiyorum. Sizin o mutluluğunuz bedava benimki parayla. Yalnız dünya değişiyor ve size o mutlu günleri sunan sayfalar kapanıyor, bizim sayfalar açılıyor. Sadece çoğu unutulmakta olan yaşadığınız günler kalacak geriye. Korkarım nostaljiye takıla takıla siz de nostalji olacaksınız. Bu bir yetinme olmalı ya da yeni hayatı ret. Ama itiraf edeyim ki çok tatlı nostalji! Nereden mi biliyorum? Çünkü bazen ben de o günlere gidiyorum!