Geçmişten gelen ses

Geçen gün biri seslendi taaaa çocukluğumdan, 35 sene öncesinden. Bursa-İnegöl Muzal köyünden. Şimdiki adı ile Gündüzlü’ den, o zamanlar kan kardeşi olduğum Fadime’den ses geldi. O zamandan beri hayat her birimiz bir tarafa atmış, görüşememiştik hiç.

İki çocuk olduk yeniden. Nasıl cıvıldayarak konuşuyoruz.. Oğlum bile şaşırdı sevincime. Sanki kucağımıza doldurup taşıdığımız taşlarla kucak taş oyununu oynuyorduk. Beş taşa benzer bir oyun ama kişi sayısı kadar etek dolusu taş olurdu. Saatlerce taşları atıp tutarak vakit geçirirdik. Oyunun taş atma ve tutma kurallarını kendimiz belirlerdik, bu kuralları yerine getiremeyen yada attığı taşı tutamayıp düşüren sırasını bir sonrakine verirdi.

Sanki kiraz ağaçlarına tırmandık yeniden, tadını hiç unutamadığım bembeyaz kirazlardan yedik yeniden.

Sanki ayçiçeği yağı fabrikasına gidip kabukları soyulmuş, yağı alınmış çekirdek içlerini avuç avuç yedik yeniden.

Sanki elma ağacının yapraklarını koparıp, tuğla tozuyla karıştırıp, ezip ıslayarak kınalar yaktık ellerimize yeniden.

Sanki tütün tarlasında pek de beceremeyerek tütün yaprağı kırdık, dereye koşup sulara atladık, o kadar çok şey var ki. Meğer hayatımızda ne çok küçük ayrıntı oluyormuş farkında olmadığımız. Unuttuğumuz.