Gel de Ağlama !...

84 yaşında bir hekim, eski askerim.

Yaşça uzatmaları oynadığımız bu günlerde,

hayatta ki kahramanlarıma bir yenisi eklendi.

Osman Çakmak.  Evet evet, Osman Çakmak ve arkadaşları..

Şırnak’ta mayına basarak bacağının bir bölümünü kaybetmiş bir komando,

Ampute Futbol  Milli Takımımızın kaptanı ve arkadaşları yiğit çocuklar.

Bence bir güç, başarı ve direnç abidesiler…

Milli Takımımız Beşiktaş’ın stadında 50 bin muhteşem seyirci ile Avrupa şampiyonu olunca ben de TV karşısında coşup “Helal olsun şampiyonlara” diye tveet atanlardanım.

Çoşan bir arkadaş ta  altına şu yorumu yazmış: “Yazın. Azmin zaferini yazın, hayata direnmeyi bırakmayanları yazın, inanarak, çalışarak her şeyin başarılacağını yazın, milli ruhu yazın.”

İşte ben de yazıyorum.. Hem de hak ettikleri şeylerin çok azını yazıyorum.

Ahlaksızlık, yalan, riya, hile hurda, organize kötülük, adam kayırma, haksızlık, hukuksuzluk dünyada diz boyuyken...

Yukarıda, o takipçinin saydığı harika kavramlar da var bu ülkede.

Osman Çakmak gibi yaşayanlar da var.

Bu ülkede has evlatlar Atatürk’ün askerleri var.

O takımın muhteşem oyuncuları gibi, torpil, kayırılma, şöyle dursun, bir adım geride başladıkları yolculuklarda kendi şansını kendi yaratıp, yokluktan başarı çıkaranlar var.

Hatta bu ülkede, ikinci grubun birincilerden kalabalık olduğu kanaatindeyim.

Ampute Milli Takımımız...

Hepsi yiğit bu ülke için vücudunun bir kısmını veren, ama yürekleri ülke sevgisi dolu  has evlatlarımız.

Sayenizde, sanki havasız bir odada cam açtık. Uçuyoruz.

Oksijen gibi geldiniz, minnettarız.  Ne söylesem az.

Sizleri saygı ve sevgi ile selamlıyorum  Bu yaşta beni ağlattınız.

Yok yok ağlamıyorum içim gurur ve sevinç dolu.

Ağlamıyorum, gözüme dalgalanan bayrağın ucu kaçtı.

ozcanvural33@hotmail.com