Gel de yazma birader!

Blogta olup bitenler o kadar ilginç ki… O kadar ilginç şeyler oluyor ki… İşim gücüm blogtaki yazıları okumak zaten Şimdi kimileri çıkıp “ Culduz’a bak Culduz’a, yine blog kategorisinde arzı endam eylemiş!” diyebilirler tabii. Olayın aslını bilmeyen bu arkadaşların konuyla ilgili dedikoduları tee Alamanyalara kadar ulaşıyor, Messenger sayesinde işte. Kınıyor muyum? Asla! Kendi açılarından onlar da haklı.

Aslında bazen ben de istiyorum değişik konularda ve kategorilerde yazmak. Mesela “Dün Akmerkez’e gittim ‘sushi’ yedim, ah ne Avrupa ne Avrupa!” diye, ama yazamam tabii. İnsan yemediği şeyi yazamaz ki!

Psikoloji kategorisine de pek yatkın değilim aslında. “İç dünyamın karanlıklarını” okurla paylaşayım derken uykum geliyor nedense. Milletin ruhunu da karartayım derken yazıya kapılıveriyorum. Bir de bakmışım klavye başında uyumuşum. Hem aldığım duyumlara göre editörler de bıkmış bu tür “bunalım” yazılarından. Daha ilk satırı okur okumaz “Geç aslanım, geç yiğidim” diyerek yayına alıyorlarmış bu tür yazıları, yeter ki gözleri görmesin. E onlar da haklı tabii.

* * *

Hikâye hikâye diye tutturdular, idare de müsaade ediverdi işte. Ne var ki milletin nutku tutuldu. Günlerdir bekliyorum ki biri yazsın da yol açılsın. Nerdeee? Herkes ilk hamleyi benden bekliyor ama çok beklerler. Yazmıcam işte! Elimde iki tane “pehlivan tefrikası” var. Otuz iki kısım tekmili birden hazır bekliyor. Ama her şeyin bir zamanı var tabii.

* * *

MB “Edebiyat” kapılarını açınca “şairlere” gün doğdu. Yağmur gibi “şiir” yağıyor anasayfaya. Ama hayrettir! Şiire yatkın diye bildiğim arkadaşlar da suspus şu sıralar. “Bakalım Culduz ne döktürecek” diye bekliyorlarsa(peşinen söyleyeyim) yanılırlar. Ben on yedi yaşımdayken bıraktım şiir yazmayı, şiire olan saygımdan yani… Geçen gün kısa bir yazı okudum, “Acı çekmek iyidir ama fazla pişirmeyin ki dibi tutmasın” mealinden bir şeyler yazıyordu. “Güzel bir konuya değinmişsiniz, elinize sağlık” diye bir yorum yazdım ama yayınlanmadı nedense. Sonra kategorisine baktım, meğerse şiirmiş bu yazı. Mahcup olduk yani.

* * *

Osmaniyeli kızların başı Fulya Hanım baskı yapıp duruyor Messenger şeyinden. “Yaaa abi ya, bırak blogtakilerle uğraşmayı da aşk yazıları yaz abi yaaa!” diye başımın etini yiyor. Bu tür yazılar yazınca gelen yorumları okumuyor herhalde Fulya Hanım…

Hayrola Ümit Bey? Âşık mısınız Ümit Bey? Kimdir bu talihli Ümit Bey? Azgın teke şeyi mi Ümit Bey?

İşin yoksa bu tür sorulara yanıt bul! Ayrıca gelen tehdit içerikli mesajların haddi hesabı da yok. “Ele aldığınız konularda erkekleri evlilikten soğutup, ‘ev bayanlarını’ mağdur ediyorsunuz Ümit Bey” diye azarlanıyoruz bir de. Bununla da kalsa iyi, bir de beni ablama şikâyet etmiyorlar mı, en çok buna bozuluyorum işte. Ablam da iki de bir “Oğlum uğraşmasana şu bayanlarla” diye uyarı mesajları çekiyor.

İyi valla… Bayanları yazma, Fenerlilere ilişme, Ali Gülcü’yü rahat bırak, Kerem Oğuz’a dokunma… Ayda Hanım’a laf atma… Ee, ne kaldı geriye(Bakın yine sinirlendim şimdi)?
* * *

Geçenlerde yorum alma rekortmeni Fulya Hanım anlattı… Müdürü bir konu hakkında yazı hazırlamasını söylemiş. Fulya hamarat bir kızdır, hemen hazırlamış yazıyı ve müdürüne sunmuş. Müdür Bey yazıyı şöyle bir gözden geçirip “Elinize sağlık Fulya Hanım, çok güzel olmuş” demiş. Fulya da boş bulunup “ Yazımı okumaya ve yorumlamaya layık gördüğünüz için çok teşekkür ederim, sevgi ve saygımla Sayın Müdürüm” demiş. Müdür de afallamış. Ne bilsin adamcağız blog jargonunu.

Bence bu kıza yorum yazmamak gerekir şu aralar. Fulya “ Aramızda kalsın ağbi” demediği için olayı size aktarmamda bir sakınca yok tabii. Üstelik haber içerikli bir olay ve bu haberde köpek ısırılmış durumda, gazetecilik şeyi açısından yani.

N’apim? Ben de yazdım işte.

Elime sağlık!