- Kategori
- Şiir
Gel Desen
Yalana dolandı sözlerim
Bakışından utandı gözlerim
Suçüstü yaptım kendime
İhanetin eşiğinden döndüm
Küçüldüm affına sığındım
Kalbimi pişmanlığa sardım
Sen ‘gel’ demeden
Ben gelmiştim bile
Sense suskun kaldın
Sözü namluya sürmedin
Bir bakış kurşun sıkıp gittin.
Sevdiğin mevsime sinmiş
Eylül gülleri döken hüzün
Sinem özlem içinde üşür
Her yanım pişman perişan…
Taze bağışlar iğneledim günahlarıma
Ama sensiz varamadım vicdanlı huzura
Ah bir el vereydin yıkkın ruhuma
Yeni doğmuş masum çıkacaktım huzuruna.
Gözüme değdiğinde veda mektubun
Kara saplı hançer geçti böğrümden
Bir öykü çektim senliğe özlemden
Kanayan kalbimi dağlayan umuttan.
İntihar acemisi bir şair
Sırrını üfledi ruhuma
Seni özlemiş İstanbul
Sensizlikten ölmüş Haliç,
Oysa bir ‘Gel!’ desenmiş
Gözleri kapalı koşacakmış, koca İstanbul…
Seni dinliyorum Haliç’in dibinde
Ayrılık acısı büzerken kalbimi
Gel demezsen şiirin bitiminde
Susturmalı kanımda yüzen şairi.
Parlatırken intikamı
Öldürmeyesin pişmanlığı
Saldırsan da en kindar vuruşunla
Kalpsiz bir umut bırakma ardında.
Şiir de bitti ya işte!
Ne gel dedin ne gelme…
Koruyun beni aşk melekleri!
Sevgilinin kalbi hançer çekende
Gülleri kuşanıp candan geçmeli
Gözlerinden içeri gönül vermeli...
*
(Muharrem Soyek)
- Toplam blog
- : 363
- : 1765
- Kayıt tarihi
- : 04.08.08
Parasız yatılı Darüşşafaka Özel Lisesi'nde iki yılı hazırlık sınıfı olmak üzere yedi buçuk yıl ok..