Gel diyen değil, geliyorum diyen mi?

Gel diyen değil, geliyorum diyen mi? Yoksa eylem çok da önemli değil, niyet mi önemli? Karışıyorum bazen iyice. İnce düşünmek bazen içimi kurutuyor.

Çokça, “saldım çayıra mevlam kayıra” daha mı bir keyifli?

Yedisinde neyse yetmişinde de o mu?

Yoksa kırklarında bambaşka bir hayat mı?

Nasıl peki?

Aniden mi?

Yoksa birikenleri toplamak mı?

Filmde diyor ki kadın, “Aslında güzelsin; çok güzel bir hayvansın.”

Ben de diyorum ki, “Hayvanları sevmek insanca. O halde yol doğru mu, yola devam mı”?

Birden dökülen aslında çıplak gerçeklerdir. Şu anda olduğu gibi ve Bertha gibi (Nietschze Ağladığında).

Filmde beraber olduğu adama evlenme teklif etmek için Dublin’e giden kadın, fırtına nedeniyle mecburi  yön değiştirerek gittiği bir yerde hayatının aşkını buldu.  Mavi gözlü bir adamdı o.

Aşk bu işte! Hiç tasarlamadan, hayal etmeden, birden bire karşına çıkan. Onu bilen ve yaşayan biri olarak şanslıyım.

Filmin sonunda, kadının evlenmek istediği ve beraber olduğu adam diz çöktü , benimle evlenmir misin dedi.  Evet dedi kadın. Ama kadının aklı mavi gözlerdeydi.  Kadın evlenmek istediği adamla birlikte yaşadığı ülkeye döndü. Mavi gözlü adam da kendi hayatına.  İkisi de birbirlerine dönememelerinin derin eksikliğinde, “var” olarak yaşadı bir süre.  Ama yapamadı kadın. Ahh ahh yine kadın. Ve döndü kadın adama 5000 km yol teperek, çıktı karşısına dedi ki, “Plan yapmamayı öneriyorum, deneyelim ve görelim. Benimle plan yapmaz mısın”? Adam arkasını döndü ve gitti. Ağladı kadın. Hissediyordum adamın döneceğini bir sürprizle ve döndü bir yüzükle.

Ve dedi ki, “İstediğim şey seninle plan yapmamak değil, plan yapmak istiyorum. Benimle evlenir misin”?

Oleyyyyy ve hatta hobareyyyyyy J

Film biter ve izleyici keyifli bir uyku için kocaman yatağına gider.

Bu arada filmde en bayıldığım sahnelerden biri, mutfakta birlikte yemek yaptıkları sahneydi. Kadın burada bir nevi yamak rolündeydi. Öyle muhteşem yemekler yapan bir adama yamak olmak da keyifli.