GeldiğimizGibi GiderizDünyadan

Biraz ince düşünebilen herkesin bildiği üzere, geldiğimiz gibi gideriz dünyadan.

Hal böyleyken, doymak bilmez aç gözümüz. Dur durak dinlemez hırslarımız. İhtiraslarımızı, bencilliklerimizi frenleyemeyiz bir türlü.

Karun da olsak Firavun da, aynı yolun yolcusuyuz. Ama gel de bunu insanoğluna anlat!

Bir tek fukaranın gözü tok herhalde… Sadece baldırı çıplak elindekiyle yetinir.

Nedendir bilmem; gücü kudreti arttıkça, iktidarı sağlamlaştıkça, serveti çoğaldıkça, nüfuzu genişledikçe; daha bir özünden uzaklaşır, kimliğine, kişiliğine daha yabancı hale gelir yaradılışımız. Kavuştukça emellerine, artistleşiverir suretimiz. Dileklerimize ulaştıkça; daha doyumsuz, anlayışsız, sevimsiz ruhlara bürünürüz. Halden anlamak, empati yapmak Azrail’i görmüş gibi titretir bizi. Fırtınaya, kara, tufana tutulmaktan kaçarcasına uzaklaşırız eloğlunun derdinden; görüntümüz azmanlaştıkça aynadalarda.

“En büyük Benim!” diye naralanmak kolay da… İşin aslı hiç de öyle değil.

A.B.D. Başkanı da topraktan yaratıldı, Kızılderililer de. Bilmem nerenin hükümdarı da, bu memleketin köylüsü de aynı toprağın altına girecek. Kuşku yok!

 Ölüm en büyük eşitliktir aslında.

Doğarken ne denli şanslı olursak olalım, ayrılırken bu diyardan, geldiğimiz yere, aslımıza döneriz. Falancanın oğlu, fişmekancanın kızı etiketi “daha eşit” hale getirse de gözümüzü açarken hayata; kimimizi… Dönüş biletimizi kesen irade tek. Zaman, mekan farketmeksizin, aynı yolun yolcusuyuz.

Neylersin ki unutmaya meyilliyiz.

Aha da şu adam, son nefesinde dahi bir kazık daha çakmanın telaşında boğulur. Sanır ki ölüm hiç gelmeyecek! Sırasını savacak bellemiş zavallım! Ecelin amansızlığından habersiz biçarem!..

Hz. Adem’den günümüze anlatılıp dursa da aynı hikaye… Gönül gözü kapanana laf anlatmak imkansız.