Geleceğe damga vurmuş gözlere

Koskoca odanın duvarları bomboş. Sadece bir Atatürk resmi. Orası giyinip soyunma odası. Atatürk’ün bakışları istikbal göklerdedir, der gibi. Ona bir güç kaynağı olarak bakıyorum. Ona hürmetim büyük. Ama onun resimde ki yakışıklılığı bile etkiliyor beni. Hele de gözleri benzemez mi anama? Delici, tanı koyan, sevecen bir bakış.

Beni hangi konumda olursam olayım algılıyor. Tanıyor beni. Önünde giyinip soyunurken bile ürperiyorum.

Çıplaklığım düşündürmüş onu yıllar öncesinden. Kişiliğimi, geleceklerimi sorguluyor. Sanki taa içimi görüyor. Yüreğimin albenisini seziyor. Bir ana, bir ata gözü, süzüyor beni. Bu hangisine tutulduğum aşk. Aşk aslında içimde. Onu yaşıyorum. Hiç takmıyorum sizi. Bencilim bu konuda, sorgulasanız da beni.

Neden sizinle değil de; cansız bir resimleyim, ya da anamın gözüne sevdalıyım? Bana biçtiği değer, verdiği emek, gösterdiği sıcak ilgi, güven duygusu, aşıladığı cesaret, bıraktığı emanetler…

Medeniyet, çalışma azmi, adalet duygusu. Barış tutkusu. Gecelerimin el fenerim, cumhuriyetim. Gönül rehberlerim. Ayaktaki, canlı güçlerim.

Annemin gözleri gibi sevecenliği aşılıyor. Tanımlıyor beni medeniyetin ışığıyla.

Cezamı çektirirken yüreklendiriyorlar. Güzel şeylerin varlığına ve bu varlığın birlikten doğuşuna inandırıyorlar beni.

Korkusuzluğu ve bana dünyada ki her umutsuzluğun içinde, bir umudun varlığını belletiyorlar. Bana; acıyı süzerek akılla, irfanla sunuyorlar.

Yaratıcılığın yürekten geldiğini öğretiyorlar. İncelik, bir nur gibi akıyor alev topu gözlerinden. Vurgunum geleceğe damga vurmuş gözlere.

Sizi de davet ediyorum aydınlık ve güç veren bu sevgiye…

Emine Çakır 04. 05.2004