Gelecek Nesil Ağlıyor

Geleceğin neslini ağlarken görebiliyorum. Sessizce semâyı inletiyorlar. Pencereyi açtığınızda gördüğünüz gökdelenin üstündeki göremediğiniz semâyı... Gözyaşları denizlere akıyor âdeta. Şu balıkların dahi su üstünde yan yatarak protesto ettiği çöplük denizlere... Betondan ormanlarda koşuşturarak bir kurtuluş arıyorlar sanki. Hani beton kalplerin rant uğruna yok ettiği ormanlarda...

   Kabul edelim! Kaçımız evimizin penceresinden dışarı baktığımızda o masmavi gökyüzü yerine o kocaman beton yığınlarıyla karşılaşmıyor? Hangimiz bir piknik alanına gidebilmek için en az 2-3 AVM'nin önünden geçmiyor?

   Bu mu yani modern yaşam? Bu mu belirliyor ülkelerin gelişmişlik düzeyini? Peki ya çocuklarımızın hayatı? Onların bakacağı gökyüzü sadece gökdelenlerin camından yansıyan görüntüden mi ibaret olacak? Oksijen ihtiyaçlarını o güzelim ormanların yerine yapılan alışveriş merkezlerinin önündeki iki saksı mı karşılayacak?

   Ama o çocuklar bunu istemiyorlar. Duyuyorum, ağlıyorlar. "Siz kendi çocuklarınıza bunu nasıl yaparsınız!" diye kızıyorlar. Yalvarıyorlar, "Yeter artık yaptığınız. Öğrenin artık!" diyorlar. "Bu dünya sizin değil, siz sadece size verdiğimiz bir emanete sahip çıkıyorsunuz!"

   Şimdi bir kez daha düşünün ve "KORKUN" çocuklarınıza bu yaptığınızın hesabını vermekten! "UTANIN" onların hayatlarını mahvettiğiniz için! "YALVARIN" onlara haklarını helal etsinler diye!

   Ya da hepsinden önce siz farkına varın ve bir "DUR DEYİN" bu gidişata! Ve bugün başlayın çalışmaya. Ne bileyim; evinizin önüne bir fidan dikin mesela. Balıklardan önce siz protesto edin veya. Bunu onlar için yapın ama. Bugünümüz, yarınımız ve her şeyimiz olan çocuklarımız için...