Geliofobi

Sanki dedi bir ses...
Sanki değiştirebilirmişim gibi...
Sanki güçlüymüşüm gibi...
Bazen içim coşkuyla dolup taşıyor, kapatıyorum haberleri, sanki bugün kimse ölmedi, yaralanmadı, kimse kırılmadı, şuanda kimse ağlamıyor, sanki dünya benim dünyammış gibi geldi..
Güle oynaya, şen şakrar döküldüm yollara, her yüzde bir gülümseme aradım, kimileri deli gibi baktı, kimileri tebessümle, oh dedim dünya VARMIŞ..
Herkes gülsün herkes havalara uçsun istedim..
Bindim metroya liseli gençler, gençliğim geldi aklıma hani yaşlıda değilimde geçti işte o yıllar içinde benle beraber hızla geçti gitti, neşelerine hayran kaldım bende böyleydim yerimde duramazdım, gülmekten kaç kere düştüğümü hatırlıyorum, şendim, herşeye gülerdim saatlerce.. onları izlerken onlar gibi olabilmeyi çok istedim..
 Sonra mutsuz insalar doldu içeriye bakışlarından mutsuzluk saçarak etraflarındaki mutluluğu hazmedemeyerek, çamurlarını saçmaya başladılar, hakaret ettiler gençlere cevap vermediler önceleri delidolular ama saygılılar dedim.. sonra ailelerinin yetiştirememesinden, terbiyesizliğine kadar gitti. Gitti de delikanlı onlar yüzlerine tükür büyüksün der oturur ama ailelerine laf söyletmezler, konuştular dil oldu pabuç kadar ne saygısızlıkları kaldı ne neşeleri, sebep çok gülüyorlarmış insanlar rahatsız oluyormuş..
Evet insanlar gerçekten rahatsız..
Ve anlıyorum ki toplum olarak gülümsemeye daha hazır değiliz...

Yazan: Çağla ALTUN