Gelme! Gelsen de bana görünme

Yarım kalan kaç hikaye yeniden can bulabilir kalpte?

Bulsa da kaç nefeste tüketilir, bir tarafın umudunu çalarak hem de?

Aynı yaraya neşter vurunca dikiş tutar mı?

Ya da yaşanmışlıklar geçen süreyi kısaltıp, dindirir mi yürekteki sızıyı?

Kim cesaret edebilir bizim kadar sil baştan almaya hayatı?

Tekrarı yayınlanan filmler gibi kaç kişi merakla bekler biz kadar yazgısını?

Hangi yazar sonunu mutlu yazar bizim hikayemizin?

Ve kim sever seni benim kadar böyle büyük, böyle derin?

Kaç giden geri gelir dönmeyenler seferinden?

Kaç kalan kabullenir aşk’ı heba ettiğini?

Kalp unutmak istese de sorgusuzca seni

Sevmeye mahkum etmiş sonsuza dek yüreğini.

Kalemin dili yok yine, yazdıkça yazmak istiyor. Anlatmak istiyor kalbinden geçen her duyguyu. Belki de sahibiyle paylaşmak istiyor.

Yeni öğrendim; hayat sana rağmen bazen karşısında duramayacağın neticeler verebiliyormuş. Ve sen seyirci kalabiliyormuşsun olan bitene cevap olarak.

Yine de iyi bir neden arayışı oluyormuş içinde. Tüm olumsuzluklar peşi sıra gelse de.

Unuttum dediğimiz herşey aslında üstünü örttüklerimizmiş.

Karşımızda belirdiğinde yeniden alevlenen hisler ise düşünmemek için ötelediklerimizmiş.

Biz şimdi aynı şehirde aynı havayı solurken, sen haber vermesen bile gelişin tüm benliğimi sarıvermiş.

Gitmek için gelişlerin birden hayatımda sıklaşıvermiş.

Değişen tek şey olmuş benim sana olan gücüm tükenmiş.

Karşında durmak için cesaretim, arkadaşlığı oynamak için halim bitivermiş.

İşte bu yüzden gelme! Gelsen de bana görünme.

Hayat tüm sıradanlığı ile ilerlerken, birkaç adım geri götürtme!