Gemiler...

Oldum olası sevmişimdir gemileri, rüzgarı, denizi…Kah rüzgar oldum hayatta, kah deniz, kah gemi…
Gemiler...
İçlerinde adanmış mutluluklar yaşanan, derin yalnızlıkların gömülü olduğu hazinelerdir.

Her zaman severim gemileri, denizin üzerinde süzülen gelinleri…Denizin gemi aşkıyla köpüren yüreğinin izlerini duyumsamayı severim gözlerimle… Gemiler, kimi özlem, kimi acı, kimi aşk kokar özünde…

Bembeyaz hayatınıza giriverirler…
Ancak hayatınızdan çıktıklarında anlarsınız ne vazgeçilmez olduklarını…

Sevdiklerinizin çoğunu alıp götürdüğünü, gözleriniz nemli fark edersiniz ansızın…
Elinizde bir mendil, kalakalmışken limanda…

Nedense hiç korkmadım gemilere el sallamaktan,
belki de hiç el sallamadığımdandır korkmayışım!…
Yoksa, gidenin de geri geldiğini gördüğümden midir bu aldanışım!
Ya da gerçekten bir aldanış mıdır bu? Bilmem!

Gerçi limanda bekleyenlerden biri olsaydım da, hayatın bir savaş olmadığını öğrendim sonunda.Hayatta kazanan ve kaybeden diye bir taraf yok…Kazandıklarını ve kaybettiklerini sananlar var…Onlar kendi ilizyonlarını seyrededursun,
Acı ya da mutluluk olsun ben seviyorum gerçeğimi yaşamayı, gerçeği yaşatmayı ve seyirci olmamayı…
Ne olursa olsun”Keşke” m olmasın hayatımda tek dileğimse bu…