Gemiler

Çocukken kağıttan gemiler yapardık, umutlarımızı, hayallerimizi yüklerdik üzerine taşıyamayacağını hiç düşünmeden. Bir su birikintisinin içinde yüzdürürdük, dalgalar yapardık kendi ellerimizle, fırtınlar çıkartırdık kendi nefesimizden…

Çocukken oyunlarımızla öğretiyormuşuz kendimize başımıza gelecek fırtınalarla başetmeyi. Çocukken oynadığım gemim su almaya başlayınca kendim çare bulmaya çalışırdım fırtınadan kurtarmaya, dalgalarla baş etmeye küçükken başlamıştım. Gemim su alınca heyecanla anneme koştuğumda, çözümü kendim bulmam gerektiğini söylerdi bana, baş edebilmelisin kendi yarattın o fırtınayla, dalgayla. Gemini kendin kurtarmalısın derdi. Küçücük ellerim çaresizce çözüm üretirdi, gemileri yakmayı bilmiyordum henüz, pes etmeyi de. Çocuk kalbim bir gemiyi yok etmeye dayanmıyordu, yeniden kurtarmaya çalışıyordum, ellerimle yaptığım gemimi, ellerimle savaştırırken kendi fırtınamdan, ellerimle kurtarıyordum çözümler aramaya çalışarak…

Sonra büyüdük…

Hayalerimizi yüklediğimiz o gemiler gibiydi hayat. Bu sefer kendimizde yaratmyorduk üstelik suni dalgaları, fırtınaları… Çocukluğumuzun oyunlarında öğrendiğimiz hayatın kurallarını bu kez hayatlarımızda uygulamaya başladık, çocukluk alışkanlığıyla…

Biz büyüdük ama karşımızda ki hayat çocukluktan çıkamamıştı bir türlü, kuralları ise hala çocukçaydı ve karşımıza çıkardıkları… Acımasız bir çocuğun hırçınlığıyla kendi kurallarıyla yakmayı öğretti gemileri, bir daha dönüşü olmasın diye…

Çocukken öğrendiğimiz fırtınalara direnme gücü katbekat arttı artık, suni fırtınlardan daha büyüğüyle başedebiliyoruz. Yanımızda kimse olmadan, bazen de yanımızdakinin çıkarttığı çocukca ama güçlü fırtınayla başetmeyi…

Çok da farklı değil aslında hayat çocukluktan. Kurallar kişilere göre değişiyor, alışkanlıklar değişiyor, hayat kendi kurallarını koyuyor biz kendi kurallarımızı. İnat mıdır, pes etmeme duygusu mu, dirençle savaşıyoruz hayatla, yaşam savaşı…