Genç büyükler...

Akan suyun karşısına oturmuş suyun akışını seyrederken düşünceler de aklımdan geçiveriyordu, tıpkı akan su misali...Bu çeşme başı bilir beni, bir çok hallerimle görmüşlüğü var. Birilerine öfkelenip kendimi yıprattığım zamanları bilir. Sevdalı yıllarımda çektiğim acıları paylaşmışlığımız vardır. Coşkulu günlerimiz de oldu anılar denizinde. 

Gün geldi içim yandı, güneşin yakıcı sıcağından kaçıp, suyun başına oturdum içtim kana kana. Hani su dile gelse derdi ki, hey koca çınar neyin var neden böyle gamlısın. Bütün bu düşünceler beni bahçedeki asma yaprağı gibi sarmışken torunum çıkageldi. Anneanne canım çok sıkılıyor. Deyince sanki az önce düşüncelerle kah dans eden kah kavga eden ben değilmişim gibi birden kendime geldim. 

İnsanın bu güzelim bahçede canı sıkılır mı? Hadi bahçeden vişne topla da sana reçel yapayım deyiverdim. İnsanı hayata bağlayan bir şeylerin olması ne kadar güzeldi diye düşünmekten kendimi alamadım. Tabi bu arada şükrettim. Her yaşlanmış insan kendini mutlu ve zinde hissetmiyor. Geçmişin yükü, yılların bedende bıraktığı izler...Kaybettiklerin, kazandıkların, başarıların, zayıp zamanların... Birşeyler olmalı insanı yeniden coşturan, kimi el işi yapar. Kimi bahçesiyle ilgilenir yada özel hobilerini yapar. Bütün bunlar güzelde bunları bilinçlendiren birileri olmalı... 

Antalya’nın bir bahçesinde tanıştığım bir teyzenin bana anlattığı bu küçük sohbeti sizlerle de paylaşmak istedim. Kişi ne ile ilgileniyorsa onunla bağlantılı konular karşısına çıkıyor. Derken, Dünya Yaşlılık Derneğine gönül veren, her türlü kahrını çeken Kamile Esen Hanımla tanışıyorum. Evvela bir kişiyi tanıyınca bakışlar birbirini çeker. O gözlerden çok şeyler okursunuz. Size sayfalarca bilgi verir. Eğer anlamak isterseniz tabi. 

Güzel bir işi var hemde doyumlu ama bu yetmiyor. Onun gönlünde yaşlılara yani derneğin sloganıyla genç büyüklere yapılması gereken çok şey var. Konu konuyu açıyor. Birara diyor ki, istesem kiraya veririm. Burayı kapatırım. Peki yaşlılarla kim ilgilenecek. Hiç kimse bir şey yapmıyorsa adam sende bu iş benden mi sorulur diyemem. Herkes kendi alanında bir şeyler yapmaya çalışırsa birken iki, üç sonra giderek katlanır.Sürekli bir şeyleri eleştiriyoruz. Elimizi taşın altına sokalım, düşüncesiyle bende bu işi göğüslendim. Önemli olan içimizdeki yardımlaşma arzusunu ortaya çıkarmak ve toplumun değerli büyüklerine kucak açmaktır. 

e-mail:belginturan@gmail.com 

30/07/2011