Genç emeklinin günlüğünden

Dün teslim etmiştim evrakları.
Çıkış kapısında kravatımı sökmeye çalışırken az kalsın boğulacaktım.
Avucumun içinde toparlayarak en yakın çatıya fırlatmak istedim.
okul çıkışı kravatını çantasına tepiştiren öğrenci gibiydim.
Boyun bağına asla karşı değildim özel günlerin olmazsa olmazıdır benim için.
Ancak her gün takım elbise eşliğinde onu taşımak nasılda bıktırmıştı.
Kendimi özel kıyafet giymek zorunda olan postacılara benzetirdim.
Ertesi sabah öğleye kadar uyumayı planlamıştım.
Çay bardağım bu defa yarım kalmayacaktı.
Ekmeği parçalamayacak dilimlemeye vaktim olacaktı.
aceleden ocağın altını fazla açıp yumurtayı çatlatmayacaktım
Gazetemi son sayfasına noktasına kadar okuyabilecektim.
Hem işyerine gittiğim zaman şeyyy ne trafikti yav.
Yada ıııı şeyy çok oldu geleli bankamatiğe uğramıştımda demeyecektim.
Müdürüm yakın gözlüğünün üzerinden bana ters ters bakamayacaktı.
Geç kalmasına göz yumulan X hanımın kızını kreşe bırakma maceralarını dinlemek zorunda kalmayacaktım.
parfüm fışkırtmaları gözlerimi yakmıyacaktı artık.
X beyin biraz erken çıkabilirmiyim demesine bu kaçıncı be kardeşim diye kızmayacaktım.
Açık öğretimi bir bitireyim görecek onlar.
Tepelerine müdür olacağım yakınmalarına gülmeyecektim.
mesai yattımı.
Ek ödeme ne oldu yavv peşinde koşmayacaktım.
Çalışanda aynı alıyor çalışmayanda yakınmalarını duymayacaktım.

Dört günlük Bayram tatiline bir günü eklemeyen Hükümete kızmayacaktım.

Tatilimi hiç bir zaman yarıda kesmeyecektim.
Pazartesi sendromu hafta sonu yorgunluğu yok artık.
Varsa yoksa gezmek özgürlüğü.
Kıyafet özgürlüğü.
Uyku özgürlüğü.
Dahada önemlisi şeyyyy dememe özgürlüğü.
Yaşın ne başın ne?daha en az on beş yıl çalışmalısın tavsiyeleri boşunaydı.
Canım sıkılırmış.
Vakit geçmezmiş.
Merak etmeyin diye cevaplıyordum onları.Görevi başında yaşlananlardan olmayacağım.

Ertesi sabah kimseyi inandıramadığım emekliliğime kimliğime bakmasam bende inanamıyordum.