Gençliğim, eyvah!...

Bahsetmiştim size Avustralya’dan arkadaşımın getirdi eski ses kaydımdan.

O günün akşamı artık kullanmadığım kaset çaları dargın köşesinden beriye alıp çalıştırdığımda kalbimin atışlarının hızlandığını fark ettim...

Bana benzeyen hiçbir şey yoktu sanki.

''Bu ses benim mi Allahım'' diye, geçti içimden.Çalıp söylediklerimden biri hariç hatırlamıyordum, ne ezgileri, ne sözleri…

Neşat Ertaşın ''Gelme Gayri Gelme'' isimli unutulmaz türküsünü acemi tezene vuruşlarıyla ama yüreğimden isteyerek çalıyordum yıllar önce…

Hanım, çocuklarım, yaşlı gözlerle bir bana, bir çalan teybe göz atıyorlar… Bende ağlayacağım ama serde erkeklik var, susuyorum. İçime akan yaşlarımı ''nasılsa görmezler'' diyorum, kendi kendime…

O günün moda arabesklerinden biri çalmaya başlıyor, ''Gençliğim Eyvah'' diyorum nakaratında… Arkadaşıma tam teyit ettirmedim ama zannedersem 22- 23 yaşlarındayım o zaman…

Öyle içten ''Genliğim Eyvah'' diyorum ki, bugün geldiğim noktada söylediklerime taş çıkartıyorum. Baş döndüren bir hızla geçen günlere yanarken, o gün, bugünleri tahmin etmiş miydim acaba?...

Hayatın tekrarı yok! Filmi geri saramıyorum bir türlü.

Yaşanılan hayat öyle bir kıskaca almış beni ki izah edemiyorum hanıma söylediklerimi?

-kimi seviyorsun, bu türküleri kime diyordun, aşık mıydın? Vs…

''Ya, ne bileyim, bir şey söyletiyordu ama, bende bilmiyorum vallahi'' diyorum, gülüyoruz...

Oğlum ''hadi caz yapma bize, bu kadar içten söylenen türkülerin bir sebebi var'' diyor, aymazlıklarına kapı aralıyor…

İçimden ''gelirsin yaşıma, gelir başına'' diyorum.

Yüzüme yalancı bir gülümseme, hüznümü hissettirmemeye çalışıyorum.

Okkalı bir ''Gençliğim Eyvah!'' diyebilsem, nefesim, yüreğim ona yetse, başka bir şey istemezdim…

Sevgi ve saygılarımla…