Gençliğim yol alıyor…

Bir nehrin kıyısında, yeşilin tonları arasında, sırtımı güvenerek yasladığım bir ağacın gölgesinde, baharın serinliğini içime çekiyor, usulca çimenlere uzanarak gözlerimi kapatıyorum.
Rüzgâr ılık ılık eserken, nehir yavaş yavaş akıyor, zaman aynı hızda ilerliyor ve
sen gençliğim benden adım adım uzaklaşıyorsun.
Durduramadığım anların salınışları, hayatın darmadağın düşleri içinde kayboluyorsun.
Nehrin taşkın sularına yansıyor siluetim.
Suyun güneşle oynaşmaları yanıltıyor, siliyor yılların tüm izlerini benden.
Geriye bir düş bırakıyor, belli belirsiz.
Ve dallardan düşen yapraklar su üzerinde bir daha dönmemek üzere ilerliyor.

An var…
O an…
Nergis kokuları avuçlarıma siniyor.
Zaman hissettirmeden kaderimi çiziyor.
Yıllar an ve an damarlarımdan sızıyor.
Mutluluğa tuzak kuranlardan kaçıyorum.

Kalbim gittikçe hızlanan bir salıncağın ritmine uymuş gibi.
Yıllar geçtikçe havalanıyor, daha da hızla çarpıyor sanki.
Omuzlarımdan itiyor biri, akan zamana doğru salınmam için belki.
An var…
O an yaşanılacaklar var.
Ben direniyorum yol almamak, uzaklaşmamak için.
Yapılacak çok iş var, yavaşla diyorum sessizce.
O nehir kıyısında durdurduğum anı geriye sallayıp kaderle yüzleşmek ister gibi ruhumda hissediyorum.
Bir tutam huzur, bir sarımlık hüzünle birleşiyor.
İçime çekiyorum, boşluklara anlamlar yükleyerek, daha da buğulanıyor zaman.
Yüzüme vuran birkaç su damlasıyla irkiliyorum.
Gözlerimi Nisan yağmurlarına açıyorum…

Ve fark ediyorum gençliğimi…
Gençliğim yol alıyor, esen fırtınalara aldırmadan, sığınacak bir liman aramadan.