Genetik mirasımız...

_ Anneaneee!...

_ Aneanneee!... Hadi... Masa hazır. Yemek yiyoruz...

_ Allahuekber... Geliyorum kızım, namazım bitsin ... Allahuekber...

_ ???

Bakıyorum arka odaya doğru kafamı çıkartıp mutfaktan, anneanneciğim namazda.

_ Namaz kılarken konuşulur mu anneanne? Allah allah ...

Bu arada mutfakta masa başında bir gülme krizine yakalanan, annem, babam, ben...

Halet Hanım Alzaimer illetinden muzdarip. Cin gibi günleri var, ama herşeyi birbirine katıp, Şöyle dediği günler de pek çok o sıra.

_ Siz çok iyi birisine benziyorsunuz. Afedersiniz çıkartamadım. Münasebetimiz nereye dayanıyor?

Annem suratında ağlamakla gülmek arası bir ifade;

_ Az buçuk kızın sayılırım...

_ Haletçiğim, benim ben. Torunun...

_ Hı? Öyle mi? İyi o zaman...

Halet Hanım çok çok hamarat bir kadındı. Çok muzipti. Torunlarına acaip düşkündü. Herşeyden çok da tertipli ve düzenli kadındı.

Ama onca kafa karışıklığı esnasında, sayesinde kayıplara karışan top top yazılı kağıtlarım da olmadı değil hani.

Herşeyi derler toplar, öyle köşelere sokar saklardıki, bul bir daha bulabilirsen.

Bu alzaimer hastalığı kuşaktan kuşağa sıçrayabiliyormuş. Genetik kökenli yani. Özellikle de kız çocuklardan olan kız torunlara zıplıyormuş diye okudum biryerlerde...

Allahım, kabus gibi. Bu tarif tam da beni yakalıyor kıskıvrak.

Olur ya hepimize, bir şeyleri biryerlere koyar ve sonra bulamayız ya onları bir süre; İşte böyle bir şey bizim evde olduğunda, tam bir savaş alanına dönüyor ev.

Üç beş sene evveldi. Altın bir künyem yok oldu evden. Sırra kadem bastı. Nerden takıldı aklıma, neden başladım aramaya?

Nereye koymuş olabilirim? Önce yatak odasından başlıyorum. Yatak odasını savaş alanına döndürüyorum.

Deli olacağım. Yok, yok... Nerelerde? " Şeytan aldı götürdü. Satamadı getirdi... "

Faydasız. Yok...

Gözlerim doluyor. Ağladım ağlayacağım. Telefona sarılıyorum;

_ Aşkım, Künye kayıp. Bulamıyorum...

_ Nedir? Nasıl? Olsun canım. Arama. Üzme kendini. Ne olacak ki. Alt tarafı künye. Başka alırım ben sana. Bak bi de ağlıyorsun. Şaşırma. Alırız yenisini... Aşkım?... Bebek olma...

_ Bulmam lazım diyorum. Nereye girdi şu aptal şey.

Burnumu çekerek, göz yaşlarımı silerek elimin tersiyle, kızıyorum eşime.

_ Ben de tırlıyorum sanırım. Ya Halet'çiğim gibi olursam? Bana katlanabilecek misin?

_ Elbette. Ama saçmalama. Birşeyin yok. Sakin ol...

Salon, oturma odası, kızın odası ve dahi mutfak. Heryer tarumar ama künye yok.

Annemleri de arıyorum. Babam mı kaldırdı acaba? Annem bilmiyor.

Ben ağlamaktan harap, ev savaş alanı. Babam arıyor.

_ Kızım, burdaymış künye. Merak etme...

Anlık rahatlık. Şİmdilik iyiyim. Daha kendimi şaşırmadım...

Çok zor bir miras bu Halet'çiğim çok...