Gerçeği Ararken…(1)

Bazen bir komedi, bazen bir dram olan yaşam içerisinde gerçeği aramak ne kadar doğrudur bilinmez. Aralara sıkışmış gerçek kırıntılarına – beklide biz öyle sanırız- sarılmak da bazen insanın kendisi ile çelişmesine neden olabiliyor. Yinede kimin yazdığı, rolleri kimin belirlediği çok net olmayan bir oyunun figüranları olan bizler oyunun bir süresinden sonra bazen sıkılabiliyoruz. İşte bu sıkkınlık durumu yaşadığımız sürecin tamamının oyun mu yoksa içinde az da olsa gerçeklik barındırıp barındırmadığı hakkında düşünmemize neden oluyor.

Bir devlet hastanesinin polikliniğini düşünün. Yürüyebilecek değil adım atabilecek alan yok. Hıncahınç insan dolu. Kenarlara dizilmiş birkaç sandalyede  yer bulabilen şanslılar oturmuş, mahşeri kalabalığın kalanı ayakta, sıkış tepiş. Bekleyen insan profilini incelediğinizde büyük çoğunluğu yaşlı insanların oluşturduğunu görüyoruz. Şikayetlerine baktığımızda ise büyük bir kısmının basit şikayetler ile orada olduğunu örüyoruz. O şikayetler gençlerin çoğunda da zaman zaman oluyor ama hiç biri doktora gitmeyi düşünmüyor.

Neden?

Neden gençliğinde problem saymadıkları rahatsızlıklar için insanlar yaşlandıklarında doktora koşar? Bunun tek bir neden olabilir. O da ölüm korkusu. Oysa insanoğlu, dünyada kalıcı olmadığını bilir. Öyle ise neden bu bir gün daha fazla yaşayabilmek için bin takla atmak?

Kendisine sorulduğunda her insan iyidir. Hal böyle ise, birilerinin asırlar boyu bizlere ısrarla belletmeye çalıştığı cennete gidilecekse neden şikayet dolu bir dünyada hasta bir vücutla yaşamaya direniyoruz? Seksen yaşına gelmiş artık eskimiş, yıpranmış bedenimizin bir noktası hafif ağrıyınca soluğu doktorda almak niye?

Yoksa, cennet, cehennem, öbür dünya, ahret, din, iman gibi şeylere inanıyor gibi mi yaptık bunca yıl. Onların hiçbiri yok mu? Var da biz mi inanmıyoruz? Sadece inanıyor gibi mi yapıyoruz?

İzmir 29,12,2018