Gerçek aşk

Gerçek aşk... bu yüce duygunun anlamını tamı tamına bildiğimi söylediğimde çok eleştiri almıştım, 20 yaşındaki toy bir çocuk ne anlar diye. Anlıyorum ama, hem de gayet iyi anlıyorum...

Aşk dünyadaki en yüce duygu değil midir? Bir erkeği ve bir kadını birbirine bağlayan, birbirleri için yaşamaya, nefes almaya, uykusuz kalmaya, saatlerce göz yaşı dökmeye, baktıkları her yerde birbirlerini görmeye, her an birbirlerinin yanında olmak istemelerine neden olan duygu değil midir?

Bunları anlıyorum..

Çağımız öyle tuhaf bir çağ ki. Bu açıklamayı yapmak istemiyorum ama sanırım aşk da bu iğrenç çağa uydurulmaya çalışılıyor. Her alanda hayatımıza giren adaletsizlikler, ihanetler, yalanlar ve bunun gibi yüzlerce ahlaksız eylemin namluları aşka da doğrultuldu artık. Öyle ki, onu sadece üç harfli bir kelimeden ibaret kılan şeyler bunlar.

Neden böyle? Neden aşk tam anlamıyla yaşanmıyor bu çağda? Neden sevgililer birbirlerini hiç zorluk ve acı çekmeden aldatabiliyor? Neden çiftler kolayca ve sanki aralarında hiçbir şey yaşanmamış gibi hemen ayrılıveriyor? Neden ilişkiler, dünyanın en kutsal duygusu olan aşklar bu kadar kısa sürüyor? Neden kimse kıymet bilmiyor? Neden sevgi ve aşk kelimeleri fütursuzca, sanki günlük bir konuşmaymış gibi, diğer tüm sıradan cümlelerde kullanıyor? Neden herkes "Seni seviyorum ve sana aşığım, " cümlesini çok kolayca söyleyebiliyor? Neden herkes kolayca aşık olup kolayca terk edebiliyor?

Fakat bunları anlayamıyorum. Bu soruların cevaplarını bulamıyorum. Eğer duyarsam ya da kendim bulursam, korkunç bir yıkıma uğrayacağımı, aşka aşık bir insan olarak kahrolacağımı seziyorum.

Yardım edin dostlar.. aşk hakkında düşündüklerim doğru mu, yoksa ben iki yüzyıl geriden, 19.yüzyıl Fransası ya da İngilteresinden mi geliyorum...