Gerçek bir “Böcek” yazısı…

Malum, hafta sonu, yok MİT, yok derin devlet falan fazla irdelemek istemiyorum; hoş irdelense ne olacak, o da ayrı bir muamma…

Yani; “Her bir vatandaş dinleniyor!” tarzında sıkıntısı olanlara resmen kapak! “Eee, başbakan da dinleniyor…”

Deme yahu!

Ayol, başbakan ciddi anlamda dinlense Salı konuşmalarında bu yer almaz mıydı? O dinleyenler şimdiye kadar “Ergenekon dosyasına” konmaz mıydı?  

Tanıdığımız başbakan asla suskun kalmazdı…

******

Gündemdeki “Böcek” konusu benim için kapanmış ve gitmiştir!

Ortaya kimi çıkarsalar “İşte suçlu budur” diye, ne yalan: Hiç de inanmam!

******

Bizler dinleniriz, istenildiğinde içeri de tıkılıveririz, o başka, “Dinlendik hakim bey; hani dinlenme iznimiz?” diyebilir miyiz?

Dediğimizde dinlenir miyiz?

“Ayy, pardon! İzin alınmadan dinlenmişsiniz, özele tecavüze girer, özür dileriz!” diyebilen bir yargı mekanizması mevcut mudur?

******

Benim gerçek “Böcek” konuma gelince: Son çalıştığım şirket kendi içini boşaltmış şekerim, hayır yani, son dönemde beni almasalar iyiydi lakin İngiliz Genel Müdür bile işin farkında değildi. (Beni işe alan oydu da…)

Akabinde bir soruşturmalar, bir sıkıntılar; sormayın gitsin!

İş arkadaşımla konuşuyoruz telefonda, sesim bana geri dönüyor!

Sonradan anladım: Dinleniyorduk resmen!

******

Bizim patronlar da dinleniyormuş meğer; patrondan öte müdürler falan… Onlardan öğrendik bir alınıp- bir geri bırakıldıklarında: Ayol, altı üstü şirketin finansman müdürü, demişler ki adama “al dinle sevgilinle yaptığın konuşmaları…”

Bu dediğim altı yıl önce, falan…

******

Sonuçta bir şey çıktı mı?

Yooo!

Adamlar alıp başlarını gittiler mi?

Evet!

Biz hakkımızı aldık mı?

Hayır!

Gitti onca aylıklar, tazminatlar falan…

Eee, ne diye dinlendi bu adamlar?

Biz niye dinlendik, mesela?

******

Yaşamımdaki asıl “Böcek” konusunu en sona sakladım: Şehirde yetişen her genç kız, genç kadın, hatta her olgun kadın olarak örümcekler dahil olmak üzere her türlü haşerattan korktum!

Çocukluğumun bahçeli evlerinde yaz aylarında ortaya çıkan bir “Danaburnu” böceği vardı ki; offf!...

Hoş, minik örümcekler dahi “Böcek” klasmanında yer alırdı o vakitler; karafatmalar da en aşina olduklarımızdı lakin kendilerine karşı hiçbir sevecenlik duyamadık bir türlü!

Evlendiğimizde yanımızda aşık olduğumuz adamlar vardı; bir böcek mi çıktı: “Koş aşkım!” dediğimiz; ki böceği öldürdükten sonra bir gurur ve endam ile sonsuz alkış beklerken asla sorgulamadığımız!

Yıllar geçip giderken, böcek avcılığını sorgulamadığımız adamın başka sorguladığımız yanları çıkıyor; ne böcek düşünüyor insan o anda, ne de çöp torbalarının otomatik olarak atılmasını…

******

Öyle bir yol ayrımında, mevsim yaz, keyif olsun diye yere oturmuşum salonda, sırtımı dayamışım koltuğa; elimde “Yüzde Yüz Düşünce Gücü” kitabı… (Adam “Al oku!” demişti bir yıl öncesine, “Al oku!” denilince okunmuyor maalesef!..

Tam da konu: Korkular!

Okurken bir baktım ki bir karafatma almış başını gidiyor; anam!

Kımıl kımıl, bacakları ayrı dikenli, antenleri ayrı oynuyor; ulen!...

Çağıracak koca da yok!

Kitabın etkisi ile sen kalk atağa, git bir bez al, hayatında ilk kez, çullan böceğin üstüne…

Koştur koştur at elindekilerin tümünü bahçeye!

Aha; o oldu ya!

Böcekler korkutmaz oldular beni!

Tiksintim geçti mi?

Yooo…

Öyle köpeğimi sever gibi sırtlarını okşayasım yok tabii ki ancak bir böcek için bir insana tabi olmanın anlamı da yok!

******

Kıssadan hisse diye bir adet vardır; vallaha o eskidendi! Şimdi her şey pat diye pıt diye elinin altındayken ve her türlü bilgiye ulaşılabiliyorken gereksiz yere ahkam kesmenin anlamı yok!

Bir o böcek, bir bu böcek: Ortak nokta korku şekerim!

“Böcek” istediğinde ayağının altıyla ezilir, istediğinde ayyuka çıkar; korkuna bağlı şekerim!

Haa, bir de uyku uykunun mayasıdır; nenni denmesine bile gerek yoktur uyumak isteyene…

Ne diyelim uykudan uyanmak istemeyenlere?

“Gölge etme ne olur!”

http://twitter.com/Gulgunkaraoglu

gulgun_2006@hotmail.com