Gerçek dost

Bir hikaye vardır hani... Savaşın en yoğun olduğu günlermiş. Bir asker ateş arasında kalan ve vurulan bir diğer askere yardım etmek için komutanının yanına izin için gitmiş, komutanı vurulan askerin durumunu görmüş ve "boşuna gitme o artık zaten ölmüştür" demiş. Asker buna rağmen gitmek için diretince komutan izni vermiş ve o asker ateş hattında tüm tehlikelere rağmen arkadaşına ulaşmış ve arkadaşını sırtına alarak komutanın yanına gelmiş. Komutanı "bak gördün mü ölmüş" demiş. "Komutanım ben oraya vardığımda yaşıyordu" demiş asker. "Yaşıyordu ve bana şunları söyledi:
-Dostum geleceğini biliyordum..."

"İşte dostluk böyle olmalı" derim ben. İyi günde, kötü günde, her zaman ve her şartta güvenebileceğimiz bir kişi olmalı dostumuz. Güven ve huzur vermeli varlığı, yanımızdaki bir nevi melek olmalı dostumuz. Asla hakkında şüpheye yer vermeyecek kadar emin olmalı, şaşırtmamalı bazı durumlarda insanı...

Maddi ve manevi tüm şeyleri paylaşmalı bizle, ardına kadar açmalı tüm kapıları, gizemleri saklamalı, emaneti korumalı, açık ve dürüst olmalı tüm ilişkilerde...

Yaşamı paylaşırken varlığını hissettirmeli, yokluğunu ise biz hissetmeliyiz dostun... Hiçbir maddiyat ayırmamalı bizleri onlardan...

Kalbi temiz, ahlakı güzel olmalı dostun... Paylaşımı seven bir olmalı aynı zamanda dostumuz... Yokluğumuzu farkedip bizi arayan, bizleri satmayan, sırdaş, güvenir, ahlaklı, erdemli bir karakter ve yapıda olmalı dostumuz...

Böyle dostları olanlar ne mutlu insanlardır değil mi? İşte böyle insanların değerini bilip biz de onlara saygı ve sevgide kusur etmemeliyiz... Okulda iken şöyle bir duvar yazısı vardı yemekhanenin yemek beklediğimiz koridorlarında: Bu sıraralar boş kalmaz gidenin yeri dolar, yalnızlık yaratanındır her canlı bir eş arar, taşın kalbi yok ama onu da yosunlar sarar...

İşte böyle sevgili dostlar... Yalnızlık yaratanındır. O yüzden dostlarımızın kıymetini iyi bilelim...