Gerçek sevgi test edilir mi?

Hayat arkadaşınızı seçtiniz , evlendiniz, ya da uzun bir beraberliğe doğru yol aldınız. Herşey harika ve çok yolunda gidiyor. Anlaşıldığınızı, anladığınızı, hayatın pek çok alanında ortak paydalar yakaladığınızı, ortak kültüre ait olduğunuzu biliyorsunuz. Benzer dili konuşuyorsunuz. Değerli olduğunuzu hissediyorsunuz, değer veriyorsunuz.

Her şey yolunda giderken, yıllar geçtikçe sorunlar, pürüzler artıyor. Fikir ve görüş ayrılıkları uzlaşmaya dönüşemiyor.

Pek de ortak dili konuşmuyoruz, çaba gösterirsek iyi bir iletişimle aşabiliriz diyorsunuz.

Günde 10 kez seni seviyorum demeler , günde bire, ondan sonra 3 günde bire düşüyor. Sonra haftada, ayda bire…

Bir şeyler ters mi gidiyor diye düşünmeye başlıyorsunuz.

Sonra sevginin aslında “seni seviyorum” demek olmadığını fark ediyorsunuz.

Sevginin ;

“dışarıda hava soğuk, çıkarken paltonu almayı unutma” ,

“evin bu odasını sen böyle istedin, tamam öyle yapalım”

“sen bu marka yoğurt sevdiğin için onu aldım”

“sen istediğin için, ….. yapalım”

Demek olduğunu anlıyorsunuz.

Sevginin;

“uyum, duyarlılık ve egoyu törpülemek” olduğunu fark ediyorsunuz.

Sevgi gösterileri, basit sembollerle devam ediyor olsa da hiç birşey eskisi gibi değil.

Derken eşlerden biri zorlu bir hastalığa yakalanıyor.

Bu hastalıkla mücadelede eşiniz, sizin ne kadar yanınızda? Sizi anlıyor, endişelerinizi paylaşıyor mu? Çözümler için sizden önce araştırma yapıyor, gerekirse doktorlarla diyaloga giriyor mu?

Yoksa tamamen ilgisiz ve kaygısız, kendi işinde gücünde mi?

Ne ilgisini, ne düşüncesini size yöneltmiyor mu?

O zaman o eş sizi sevmiyordur, sevgi varsa da bitmiştir.

Hayatın en zorlu dönemeçlerinden biri olan, sağlık sorunlarında yanınızda olmayan eşinizin, bu tavrına en doğru yanıt beyninizde “sizi sevmediği” şeklinde kıvılcımlanır.

Gerçek sevgi, eninde sonunda test edilir.

Eşini, dostunu gerçekten sevenler, onun en zor anlarında ondan önce endişelenir ve soruna çözüm ararlar.

Dün MTV’de tekrar izlediğim Almodovar’ın “konuş onunla” ve 2 gün önce ölen Lorenzo’nun hayatta kalma mücadelesini anlatan “Lorenzo’nun yağı” filmleri, düşüncelerimi tekrar tetikledi ve işte yazmaya başladım. Sevginin gerçektenliği, duyarlılığı, gücü ne kadar samimi ve sade bir üslupla yansıtılır bu filmlerde.

Evlilik yemininde “iyi günde kötü günde” diye bir bölüm vardır. 20’li yaşlarda bunun önemi çok da anlaşılamayabilir.

İnsan, iyiden önce, kötü, en kötü günde destek olabileceği, sevgisini gösterebileceği kadar güçlü duygularla bağlandığı biriyle hayat arkadaşı olmalıdır.

Hani şu hepimizin bildiği O’neil ve Mc Graw ‘ın oynadığı “love story” filmi vardır ya? İşte onun gibi…