Gerçekçi aynalar

Gerçekçidir aynalar hiç yalan söylemez

Karşısındakini yansıtır aynalar. Yoklukların içinde yaşam mücadelesi veren insanların yüzlerinde, saklamaya çalıştıkları ezilmişlikler dahil herşey açık seçik görülür sırlara yansıyan bakışlarda. Saklamak, olmuşları kapatmak gibi bir endişeleri olmaz hiçbir zaman aynaların. Varlıkların içinde, şımarık kahkahaların kulakları tırmalayan tiz çığlıklarını da göz ardı etmez. Dikkatli baktığınızda haklı çığlıklardan oluşan adalet enerjisi sırları olmadık yerlerden çatlatır ve aynaların görüntüsünde lekeler oluşturur bir daha asla kaybolmayan. Bazen öyle yoğun bir enerjiyle çıkar ki çığlıklar parçalanır aynalar ve kırılan her parça ayrı ayrı batar çığlıkların yükselmesine sebep olanların bedenlerine.

Benim hiçbir zaman iş beğenmemek ya da kapıyı çarpıp çıkmak gibi bir şansım olmadı. Susup oturmak ya da inanmadıklarıma inanmışım gibi görünmek de inandıklarıma göre sahtekarlık gibi geldiği için zaman zaman dile getirdiklerim yüzünden sivri zannedildiğim oldu. Hiçbir şekilde sivri olmadığım halde. Sadece benim gözlerimle baktığım aynalara yansıyan görüntüler çirkinleşmeye başladığında susamadım. Bu yaptıklarım bana bir kar sağladı mı? Tabiki hayır.

Yöneticilerime bakıyorum, bağlı oldukları siyasi görüş çerçevesinde adil olmaları gerekirken göz göre göre emeklerin üstüne basa basa hareket ediyorlar. Şaşırmıyorum ama kanım donuyor. Adalet mekanizmasının bir şekilde işlediğine duyduğum inanç nedeniyle içimi rahatlatmaya çalışıyorum. Bizlerin yaşadığı kalp kırıklığı (RE Organizasyon adı altında oluşturulan kılıflı kadrolaşma sebebiyle), haksızlıkların oluşturduğu eksi enerjiler bizlerden çıkarken canımızı yakıyor olabilir ama biz ulaşamasak bile o enerjilerimiz sebep olanların bir şekilde gerçeklik aynasının kırık camları şeklinde bedenlerine batacaktır.

Siyasetle yönetilen şirketlerde, hiyerarşinin nasıl yürüdüğünü bilecek bir yaşta olmama rağmen, yöneticilerin insanların gözlerinin içine baka baka haksızlıkları onaylamamızı beklemeleri beni şu noktada güldürürken içimde şiddet yanlısı bir terörist canlandırmayada başlıyor. Sonra olsun diyorum bırak yapsınlar, evine ekmek götürmek zorundasın. Bahaneler uyduruyorum kendimi sakinleştirmek için; o koltuklarda bizim anlamadığımız bir zihniyet ve elektrik var ki bu insanlar böyle adaletsiz davranıyorlar diye. Asıl suç koltukların ve mevkiilerindir belkide. Oralara bir oturan bir daha kalkmak istemediğine göre vardır bizim anlayamadığımız bir hikmet.

Ama beni asıl rahatsız eden o koltuklarda oturanların gözüne girmek için, dakikada otuz tane efendimi sıralarken, yerlere eğilen, küçücük çıkarlar için onurlarını yerlere seren insanlar. Gördüklerim karşısında hissettiklerimi dile dökmek istemiyorum. Sergiledikleri tavırlar karşısında çevreden onay bulamadıklarında da -Ali Kıran Baş Kesen- tarzı değişken karakterlerle bir bakmışsınız çaycının, bulaşıkçının, araba yıkayıcısının zalimi olabiliyorlar. Oturmamış kişiliklerinin, özgüvenden yoksun bukalemun karakterleriyle, bir bakıyorsunuz bir odada yerlere eğiliyorlar elleri bitişik vaziyette bir bakıyorsunuz kapıdan çıkar çıkmaz cellat görüntüsünde. Ne yöneticilerin yanındalar ne de ait oldukları bir arkadaş grubu var. Ben onları yurt dışındaki vatandaşlarımıza benzetiyorum. Yurt dışında da yabancı yurt içinde de yabancı.

Karşılaştığımda selamlaşmak zorunda kaldığım noktada Hz.Ali’nin güzel bir sözü geliyor aklıma “İnsanlara değerince değer veriniz” selamsız geçiyorum yanlarından. Bakışların ve konuşmaların anlamlarını anlamayan insanlarla konuşmanın gereksizliğine inanıyorum ve emeğimi daha geçerli sebepler için kullanmaya karar vererek dönüyorum arkamı.

Koltukların getirdiği avantajların yanında yüklediği sorumlulukları taşıyabilecek kadar dürüst ve adil insanlarla çalışabileceğimiz günler diliyorum tüm insanlığa.

Kevser Şekercioğlu