Gerçekle hayal arasındaki köprü

Evet, bildiğimiz gerçekler ya da bildiğimizi sandığımız hayaller...

Hepsi ufuk çizgisine sürünmüşçesine kovalıyorlar bizi.Kim bilir belkide adımdan dolayı belki de kaderimden dolayı.Ama şunu biliyorum ki hayat bana daha bu yaşta neler öğretti. Koltuğa çıkmaya çalışan bebek gibi düşüyorum ancak kalkacağım bir değnek oluyor her zaman. İşte bu değnek beni yaşama bağlıyor. Her insanda vardır bu aslında. Kimisi farkında olmaz bu gerçeğe ya da bunun farkında olmak istemez.

Başarıyı başarılı, başarısızlığıda başarısız yapan işte bu değnektir. Bir adımı yazamam bu değneğe, davranırlar benden önce bitişe. Ama yine umutluyum var he zaman bir emekleyenim, oşuyorum toprakta , ayağım bastığım sürece... Kim bakar belki toprak uzatır boyumu, yağmur sularıyla koşar arkamdan bir sel göz yaşı, hayatımı kovalar ömrü billah aşka taşı. Meyvem olur belki ilerde benden yararlı bir çocuk, kapar onu da alır en azından karnı doyar bir umut. Sarılmak isterim o çocuğa ama şimdi oldu boyum uzun, köklerim hareket edemez yere düzün. Ne oldu geçmiş isteğim şimdi kara tozum. Şimdi haykırmak isterim bir dağ kenarında ayağımdan akan suya sesimi, kulak verir şırıl şırıl kulağıma vurur. O da benim gibi kendi isteğiyle duramaz ama en azından benim de onun değneği olduğu rüzgar gibi yaşam değneğim vardır, o da Hayallerim...