Gerçekten istemeyi denedin mi hiç?

İnsanın sevdikten sonra neler yapabileceğinden bahsedelim. Neler yapardınız veya neler yaptınız? 
Hiç düşündünüz mü? "Aa bunu yapmıştım ya neydi be o öyle" diye. 
Ya da sizin için yapılanlar...

İnsan bir yandan egolarını tatmin ederken bir yandan tatmin de edebiliyor. Aslında öyle sanıyor, tamamiyle ihtiyaçtan. Hayatımız boyunca ne kadar hayır desek de karşı cinsimize ihtiyaç duyarız . İstisnalar olabilir. Onlar dışında konuşuyorum.

"Ben bunu asla yapmam!" dediğimiz o kadar çok şey yapıyoruz ki şu hayatta, bazen pişman oluyoruz bazen de iyi ki diyoruz.  Hepsi bir tecrübe, arkanıza baktığınızda ya ders aldığınız ya da gülümsediğiniz anlardan.

Aslında önemli olan kaybetmeden önce yaşamaktır, yapmaktır bir şeyleri. 

O yüzden neler yapabiliriz, nelerden vazgeçip neleri göze alabiliriz bunları düşünmek lazım. Eğer her şeyi diyebiliyorsak başlıyor her şey. Tam emş-in olduğunda kendinden, korkusuzca göğüs germek tüm geleceklere.

Beni böyle sevsin sevecekse mantığını bir yana bırakıp, kendinden yeni bir sen yapmakla başlamak, adımların en büyüğü olsa gerek. Kadın ve erkek farketmeden savaşmak, bu güç deği aslında yüreklilik de değil. Sadece istek, sevmek için kendini bir yana bırakmak.

Sonrasında pişmanlıkların olmaması için mantıklıca hareket etmek, o zaman da "kendimden vazgeçtiysem benim mantığımda orada kaldı" var. 

Bilmediğin bir yola haritasız girmek gibi bir şey bu ama sonunda hazine senin olacak inancı var. En güzeli de bu "inanmak". İnandıklarımızın bizi nasıl yönlendirdiğini biliyor musunuz?
 

İnanmak başarmanın yarısıdır, çok doğru! İnandıktan sonra her şey için erken. Yeter ki isteyelim, olmayacak diye bir şey yok. Kaybetmiş olacak olsak da sonunda, denedim, diyebilmek çok güzel.

Çok sevdiğim bir cümle var "Ya çaresizsiniz yada çare sizsiniz; ya ümitsizsiniz yada ümit sizsiniz." Öylesine güzel anlatıyor ki bir kaç kelime bir çok şeyi.

Yani vazgeçmek kaybetmektir. Sonuna kadar gitmediğin yolun pişmanlığını yaşamak daha da kötüdür. O yolun sonunu bulduğunda üzülecek de olsak, kendimiz her çabayı göstermişizdir.

Kendinden vazgeçmek öylesine büyük bir fedakarlıktır ki, karşındakinin bunu anlaması gereklidir. Anlamıyorsa, gerçketen anlatmak için her çabayı göstermişseniz; siz istediğiniz için değil vazgeçmek zorunda olduğunuz için gittiğinizi anlatmak gereklidir. Zaten onu da anlamıyorsa ne yazık ki tecrübedir. 
Bundan sonrasında pişmanlık duymamak sizin elinizde, ne kadar anlamamış olsa da siz sevdiğiniz ve gerçekten istediğiniz için yaptınız. Bunu unutmamalı.

Tavsiye değil fikir, tecrübe değil cesaret. Sadece istemek... Gerisi gelecektir, insan istediği takdirde yapamayacakları öylesine az ki...

Oturduğumuz yerden olmuyor demek çok büyük hakarettir kendi benliğimize. Evet, esas mevzunun tek kadın ve erkek ilişkisi olmadığını aslında hayatın tümünde geçerli olduğunu görebiliriz dikkatlice baktığımızda...

Hayatın bir çok evresi var, ne yazık ki seçemediğimiz gibi bir çok şeyin gelişini bunun da gelişini seçmemiz mümkün olmuyor. Yani bir çok insan hayatında elbet ki çoğu şeyden yada bir kaç şeyden şikayet eder fakat değiştirmek için hiç de bir şey yapmaz. Aslında yapsa olacağını bilir, cesaret edemez.

Korkularınızın üzerine gitmedikçe, korkular sizi hep hapsedecektir. Onları yenebilirsiniz, ölümün önüne geçmek dışında yapabileceğiniz o kadar çok şey var ki. 

Pozitif düşünmenin ve düşündüğümüz de nelerin büyük değişimlere uğradığını, nelerin düzeldiğini denemeden göremeyiz. 

Belki bir çok kere aynı şeyleri farklı dille söyledim, bazen anlatmanın yolları o kadar fazladır ki; sadece içlerinden bir tanesi sizi cesaretlendirip, başarmanıza yardımcı olabilir.

Yani demek istediğim ASLA VAZGEÇMEYİN. 
Hiçbir şey için geç değildir, geç kalınmışlara bile çözüm vardır çoğu zaman.
 

Sevgiyle kalın ve daima gülümseyin :)

Pelin.