Gerginlik, “yemek”le mi giderilir; yoksa “özür”le mi?

Eleştiriyi severiz, özeleştiriyi sevmeyiz!

Bizden özür dilenmesini severiz, kendimiz özür dilemeyi sevmeyiz!

Bir de, “içi dolu” kimi sözcükleri, uygun olup olmadığını düşünmeden, her yerde kullanırız.

İşte, “içi dolu” sözcüklerden biri de “barış”tır.

*****

2 Şubat Salı günü TBMM Genel Kurul'unda gerginlik yaşandı. Özellikle, Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç’ın yol açtığı gerginlik, bunun yol açtığı “bunalım”, önemliydi. Gerginliğe yol açan tartışmalar, olağan işlerdendi. Oysa Güldal Mumcu’nun karşı karşıya kaldığı durum, farklıydı, önemliydi.

Olan olmuştu; bir “özür”le her şey düzeltilebilirdi.

Ama herkes, karşısındakinden “özür” bekledi!

İşte, böyle bir ortamda TBMM Başkanı Mehmet Ali Şahin, devreye girdi; ortamı yumuşatmak için partilerin grup ve meclis başkanvekillerini bir yemekte buluşturma gereksinimi duydu.

Yemeğe bir de ad kondu:

Barış yemeği!

Yemek, CHP'li Grup Başkanvekilleri tarafından protesto edildi. CHP'li Meclis Başkanvekili Güldal Mumcu da yemeğe katılmadı.

CHP’lilerin yemeğe katılmama gerekçeleri şöyle dile getiriliyor:

“Biz kavgaya karışmadık! Yemeğe katılmamız, Güldal Mumcu’ya yapılanı onaylamak anlamına gelir.”

*****

Ben, bir yurttaş olarak, Meclis Başkanı Mehmet Ali Şahin'den bir yemek vermesini değil, başkanvekilleriyle başka durumlarda birlikte olmasını beklerdim.

Nedir o “birlikte olma”lar?

Ortak bir bildiri yayımlamak!

Ortak bir basın toplantısı yapmak!

Üçüncü yol, “barış yemeği” değil, “özür yemeği” olmalıydı!