Gezi Parkı / tekrarı yok bunun

Bugüne kadar yaşamadıklarıma tanık oluyorum.

Tanık olmak bir yana, aynı zamanda bilgi sandıklarımı bile yeniden öğreniyorum. 

Örneğin kızıma sen haklıymışsın demeyi tam bu arada öğrendim. “Sen haklıymışsın!”

Söylemesi ne değin kolaymış: Bununla da kalmayıp bu kelimeyi sıkça “tekrarlamaya şaşırmayı” da öğrendim. 

Hüznü yeniden öğrendim mesela. Aşkı keşfetmeyi ne zaman bıraktığımı hatırlamaya başladım. Çamura düşse de altının değerinden kaybetmeyeceğini yeniden idrak ettim.

Gençliğin pek de uçucu bir dönem olmadığı son buluşlarımdan biriydi de, en sonu galiba, özgürlüğün ne demek olduğuydu.

Her yaşta özgürlüğü yaşamak için ölümüne “durmanın” bile aslında dirimine “direnmek” anlamına geldiğini biliyorum artık. Öğrendim.

Küçük bir parkın içinde her şeye rağmen yaratılan yeni Türkiye’den, ansızın orta yere fışkıran koskoca bir çözümü hiç mi gören yoktu?

Sayenizde yok’u da öğrendim.

Vardı da, sonucunda marjinalleşeceklerini gördükleri için mi şiddet egemen kılındı? Bilemiyordum.

Bilmemeyi öğrendim.

Ama bugün ama yarın, ben ne öğrendiysem aynını öğreneceksiniz.

Zorundasınız.

Hala vakit varken insanlığın yüreğinden sızan bu yeni alfabeyi bellemeye başlasanız iyi olur, çünkü Gezi Parkına kadar önünüzde çok uzun ve meşakkatli bir yol var.

Gittiğinizde siyasetçi demeyecekler hemen kucaklayacaklardır sizi, çünkü onlar, bilmemeyi öğrenmenin bile insanın bir asır zamanını aldığını kısacık ömürlerine sığdırmışlardır.

Sevgili kalplerinde siz dâhil o kadar insan var ki, kendilerine yer kalmamıştır. 

Yine de gocunmazlar, “Sen haklıymışsın!” demeseniz de olur, yakmayın o çadırı, girin içeriye.  Düşlerini izleyin, onlar dünyayı yorumlamayı çoktan bırakmış, değiştirmeye çalışıyorlar. Büyük fotoğraf bunu apaçık gösteriyor, medya bile vermeyecek, iyi bakın, tekrarı yok bunun…