- Kategori
- Psikoloji
Gibi
Yaşadıkça öğrenen, öğrendikçe insanlardan uzaklaşanım ben…
Sadece gülümseyenim… Sanki hayatta çok zevk alıyormuşum gibi…
Sürekli çevremdekileri memnun etmeye çalışanım, bunu bir görev bellemiş gibi…
Sorumlulukları almaya çalışanım ben, sanki olmadıklarında düşecekmişim gibi…
Saygı ve susuşların erdem olmadığını anlayanım ben, sustukça saplanacakmışım gibi toprağa…
Küçükmüşüm ben; hiçbir şeyi anlamayan ve bilemeyenmişim… Bakışlardan, duruşlardan ve ağızdan çıkan o isteksiz kelimelerden anladığım bu…
Yalnızlığı sevenmişim ben, yalnızlığın içinde boğuldukça kararanmışım… Karardıkça üzülenmişim ben… Işığı yakalayıp, yakalayıp kaçıranmışım… Hayatın değerini hiç bilmeyecekmişim gibi…
Aklımdan, yüreğimden geçenleri öylece serdiğim için hep kaybedecekmişim ben… Tutunduğum dallar kırıldıkça, söylediğim sözler öylece havada asılı kaldıkça unutulacakmışım ben… Yakınken uzak olacakmışım gibi herkeslerden… Uzaklaştıkça bitecekmişim ben… Belki de hayatın içinde gömülü kalacakmış bıraktıklarım… Sanki hiç yaşamamış gibi…
Kalabalıkmışım önceleri ben… Bir nefes alışta kaybetmişim elimdekileri… Beceriksizmişim… Hayatı bilmeden yaşayanmışım… Aklını kaybetmiş gibi…
Fotoğraf : Recep Güleç