Gıcık oluyorum, Anlamıyorum, Kanıma dokunuyor.

Herkesin bir yazı dizisi var. Benim yok. Niye yok? Çünkü yazmadım. Demek ki, yazarsam olabilir diye düşündüm. Sonra da GAK şeklinde kısaltılabilir bir başlık buldum. Minik minik notlar alırdım. Bu notlarda ilginç şeyler yazardı. Notlar minik olduğu için hepsini kaybederdim. Şimdi buraya yazıp, kaydetmeyi planlıyorum ki, kaybeymektense kaydetmek evladır. Aferim bana. Ben çok yaşıyayım emi.

Gıcık oluyorum:

Çantasında reklam icabı da olsa, deterjan taşıyan kadınlara gıcık oluyorum.

Yahu tamam mermol sihirli narinlen yıkamış olabilirsin de, buna inandırmak için "ahanda bak yıkadım" diye çantanda taşıman, ve dahi yakışıklı bir erkekle buluşmaya giderken bunu yapman garip olmuyor mu? Hadi Ayşe teyze süper kahraman onu anlıyoruz.
Onu da geçtim. Çıkardın plastik şişeyi gözümüze soktun, e peki içinde deterjancıdan alınmış 2 ytl lik açık deterjan olmadığını nerden bilcez?
Ayrıca bu nasıl arkadaştır ki, senin sözüne güvenmiyor? Böyle arkadaşlık nereye kadar?



Anlamıyorum:

Kadınlardaki alışveriş hafızasını anlayamıyorum.

Anlamam da mümkün değil. 32 ay 8 gün evvel tango daki pembe bluzün aynısının önü fırfırlısını bu sefer borçka da 2 ytl 62 kuruş eksiğine bulan ve bunun hesabını yaparken aynı anda açtığı 5 telefonla 8 arkadaşını bilgilendirebilen bu üstün zeka ve hafıza sahibi ırk, bir gün önce aldığı onca şeye rağmen, bir gün sonra "ay giyecek hiç bir şeyim yok" diyerekten tekrar nasıl alışverişe çıkabiliyor?

Bir hafta önce kendisine bir ton ayakkabı, ona uyumlu çanta, ona uyumlu kemer ve kombine etek bluz alabilen, kocasına/sevgilisine kravat almaya diye çıktığı alışverişten elleri dolu olarak dönerken, nasıl oluyor da kravatı unutuyor?




Kanıma dokunuyor:

Kendileri mahkemeye verildiğinde hepsi satılmış olan adalet sistemine sövülürken, sözde bir iddia ile herkesi içeri alır, davayı bir türlü açamazken atılan, "sonuna kadar arkasındayız, adalete güveniyoruz" naraları

Travmatik anırıcı gibilerin artık gizlemeye gerek duymadıkları söylemleri.

Atatürk cumhuriyetinde yaşamasına rağmen, tüm yapılanları görmezden gelerek "sevmiyorum" diyenlerin olması değil, artması ve güçlenmesi kanıma dokunuyor.

Hem de çok dokunuyor.

Special thanks to Kerem Oğuz